ଜୀବନ୍ ଆର୍ ଯୌବନ୍, ନାଁ ଅଲଗା ଅଲଗା ହେଲେ ବି, ଯୌବନ୍ ସମିଆଁଥି ଦେହର୍ ଗଠନ୍ ଯେନ୍ତା ବଦଲୁ ଥିସି, ହେନ୍ତା ଭିତରେ ଭିତରେ ଅଲଗା ପରକାରର୍ କୁତୁକୁତୁ ଟେ ଲାଗୁଥିସି । ପହେଲା ପହେଲା ଯଦି ବି କିଛି ବୁଝି ନେଇଁ ହୁଏ, ଫେର୍ ବି ଇ ଯୌବନ୍ ଥି ହିଁ ଜୀବନ୍ ଜୀଇଁବାର୍ ଅସଲ୍ ମଜା ଲୁକି ରହିଛେ ଇଟା ବୁଝବାର୍ କେ ଜହ ବେଲ୍ ନାଇଁ ଲାଗେ । କେତେବେଲେ ପଡାପାଟକର୍ ସାଙ୍ଗ୍ ମାନକର୍ ନୁ ତ କେତେବେଲେ ପଢା ସାଙ୍ଗ୍ ମାନକର୍ ନୁ ସେଟାକେ ଶୁନି ଶୁନି ଇଲୁକର୍ ମନ୍ ଭି ଗୁଲିଘାଁଟି ହଉଥିସି ଆର୍ ମନେ ମନେ ହେନ୍ତା ସାଥୀ ଟେ ନୁରୁଥିସି ଯିଏ ଇ ଯୌବନର୍ ଅସଲ୍ ସୁଖ୍ ଟିକେ ଦେଇ ପାରବା । ଯୌବନନର୍ ଇ ଯେନ୍ ଦେହର୍ ପରିବର୍ତ୍ତନ୍ କେ ସେ ସିନା ସଫଲତା ଦେବା । ତାର୍ ବିନା ଇ ସବୁ କାଏଁ ଲାଭ୍ ?
ମୋର୍ ନାଁ ବବିତା, ସଭେ ବବି ବଲି ଡାକସନ୍ । ଇ ବଛର୍ ପ୍ଲସ୍ ଟୁ ପାସ୍ କରିଥିଲେ ବି ପଏସା ନାଇଁ ହେଲା ବଲି କଲେଜ୍ ନ ଏଡମିଶନ୍ କରି ନାଇଁ ପାରଲିଁ । ସେଥିର୍ ଲାଗି ପହ୍ଲା ପାଏନ୍ ରୁଇ କରି ଦୁଇ ପଏସା ଠୁଲେଇ ଥିସିଁ ଯେ ଆଏବା ବଛର୍ ଏଡମିଶନ୍ କରମି ବଲି ଗାଁର୍ ଭୁତିଆର୍ ମାନକର୍ ସାଙ୍ଗେ ପହ୍ଲା ରୁଇ ଯଉଥିଲିଁ । ନଅ ଦଶ୍ ପଢଲା ବେଲୁ ପରାପାଟକର୍ ଟୁକେଲ୍ ମାନକର୍ ନୁ ଇ ଗିହାଖଚା ବାବଦ୍ ଶୁନି ପହେଲା ପହେଲା ଟିକେ ସେ ଜିନିଷ୍ ଟାକେ ଭଲ୍ ନାଇଁ ଲାଗଲେ ବି ଇ ଗଲାଥର ପ୍ଲସ୍ ଟୁ ସାଙ୍ଗ୍ ମାନକର୍ ବୟଫ୍ରେଣ୍ଡ ମାନକର୍ ସାଙ୍ଗେ ବାଟେ ଘାଟେ ଗୁଛା ପତରା ତଲେ ଭେଟ୍ ଘାଟ୍ ହେବାର୍ ଦେଖି ଧିରେ ଧିରେ କରି ମେରେ ମନ୍ ମେ ଭି ଲଡ୍ଡୁ ଫୁଟନେ ଲଗା । ସାଙ୍ଗ୍ ମାନେ ଭେଟ୍ ପଡି ସାଏଲା ପରେ ଯେନ୍ତା ଦିଲ୍ ଖୁସ୍ ରେ ଉସତ୍ ହେଇକରି ସେଥିରୁ ପାଏଲା ମଜା କହେତେଲ୍ ଆସୁଥିଲେ ଶୁନିକରି ମୋର୍ ଦେହେ ମୁଡ୍ ଭି ଘୁର୍ରେଇ ଉଠୁଥିଲା । ସେତାକର୍ ବୟଫ୍ରେଣ୍ଡ ମାନେ ତାକର୍ ଦୁଧ୍ ମାନକୁ ଚିପି ଚିପି ଦୁଧ୍ ମୁଡି ମାନକୁ ଭି କେନ୍ତା ଚୁଚୁମି ଦଉଥିଲା ବେଲେ ତାହାକୁ କେନ୍ତା ମଜା ଲାଗୁଥିଲା ଶୁନିକରି ମୋର୍ ଦୁଧ୍ ମାନେ ଭି ସୁଗବୁଗେଇ ଉଠୁଥିଲା । ଫେର୍ କରାକୁରି ହେଲା ବେଲର୍ ବର୍ଣ୍ଣନା ବି ଏନ୍ତା ରୋମାଣ୍ଟିକ ହିସାବେ କହୁଥିଲେ ଯେ ମୋର୍ ସେଁଟିର୍ ପାଏନ୍ ଭି ନିଥିରି ପଡୁଥିଲା । ମନ୍ ଲାଗୁଥିଲା ମୋର୍ ଟା ବି ଏନ୍ତା ଗୁଟେ ଥିତା କାଏଁରେ ? ଏନ୍ତା ଘେ କରେଇ ହେତିଁ, ସତେ କେନ୍ତା ମଜା ଯେ ଟିକେ ଜନା ପଡତା । ହେଲେ କାଁ କରବ, ଆମର୍ ପରାର୍ ପିଲାମାନେ ସବୁ ତାମିଲନାଡୁ । କଲେଜ୍ ଗଲାବେଲେ କେତେଝନ୍ ଲାଇନ୍ ମାରସନ୍ ଯେ, ହେଲେ ମୋର୍ ମନ୍ ଥିଲେ ବି ଲାଏଜ୍ କୁରିଆ ପାଏନ୍ ଲାଗି ପଟେଇ ନେଇଁ ପାରିଥେଇ ତେଲ୍ ।
ଇ ଭିତରେ ସାଙ୍ଗ୍ ମାନକର୍ ନୁ ଶୁନିକରି ଆଙ୍ଗଠି କୁଚି କୁଚି ମନ୍ ବୁଝେଇ ଦଉଥେଁ ନ । ଫେର୍ ଧିରେ ଧିରେ କରି ଛୁଆ ଛୁଆ ବାଏଗନ୍ ଜାଁକି ହେଇ ମନ୍ ବୁଝଉଥେଁ । ହେଲେ ଯେତେ ଯାହା କୁଚି ହେଲେ ବି ଅସଲି ବାଁଡର୍ ଗିହା ଘେ କେନ୍ତା ଲାଗବା ସବୁବେଲେ ମନ୍ ଟା ହୁର୍ଗୁନି ହଉଥେ । ଏନ୍ତା କରି ପ୍ଲସ୍ ଟୁ ପଛେ ସରିଗଲା ହେଲେ ଅସଲି ମଜାଟିକେ କେଭେ ନାଇଁ ପାଏଲିଁ ବଲି ମନ୍ ଟିକେ ଦୁଃଖ୍ ଥେ ଆର୍ ଖାସ୍ କରି ସେଥିର୍ ଲାଗିବଲି ଆର ଥର ଯେନ୍ତା କରି ହେଲେ କଲେଜ୍ ନ ଏଡମିଶନ୍ ନେଇ ଝନେକେ ସିଓର୍ ପଟାମି ବଲି ପହ୍ଲା ରୁଇ ଯେଇ ବସଲିଁ ।
ଆମର୍ ଗାଁ ନ ଯେନ୍ ତିନ୍ ଟା ପରା ଥିଲା ସବୁ ଅଲଗା ଅଲଗା ଥିଲା । ବସ୍ତି ପଡା ଯେନ୍ ଟା ବଲସନ୍ ଗାଁର୍ ବନ୍ଧର୍ ଆର ଫାଲେ ଥିଲା ବେଲେ ଆମର୍ ପରା ବନ୍ଧ୍ ଉପୁରର୍ ଟିକିରା ନ । ଆର ପରା ଟା ଆର୍ ଟିକେ ଦୁରିଆ, ଆର୍ ଗୁଟେ ଗାଆଁର୍ ପାସେ । ସେଥିର୍ ଲାଗି ସେ ପରାର୍ ଲୁକେ ସେ ଆର ଗାଁ କେ ଗଧାବୁଡାର୍ ଲାଗି ଗଲେ ଆମର୍ ପରା ଆରୁ ବସ୍ତି ପରାର୍ ଲୁକେ ଆମର୍ ଗାଁର୍ ବନ୍ଧେ ଗାଧସୁଁ । ଏନ୍ତା ଦିନେ ପହ୍ଲା ମାରିକରି ଆଏଲୁଁ ଆରୁ ମୋର୍ ମୁଡ୍ ଟିକେ ଦୁଖାଲା ଦୁଖାଲା ବାଗିର୍ ଲାଗଲା କି ଆର୍ ରୁଇ ନେଇଁ ଗଲିଁ ନ । ଶୁଇ ଦେଇଥିଲିଁ ବନେ ଘାଏ ତକ୍ । ଉଠୁନ୍ ଉଠୁନ୍ ଏକ୍ ବାଜି ଯେଇଥେ ନ ଯେ ହରବରେଇ କରି ଗାଧି ବାହାର୍ଲିଁ । ବନ୍ଧର୍ ମାଏଟ୍ କାମ୍ ଇ ଗଲା ବଛର୍ ହେଇ ଆଏର୍ ମାନେ ଡେଙ୍ଗ୍ ଡେଙ୍ଗ୍ ହେଇଛେ ଆର୍ ନୁଆଁ କରି ଆମର୍ ଫାଲେ ପାଉଁଚ୍(ପାହାଚ) ଟେ କରିଛନ୍ ବଲି ସେ ପରାର୍ ଲୁକେ ଭି ଗାଧି ଆଏସନ୍ । ଆଏର୍ କେ ନେଇଁ ଚଢବାର୍ ତକ୍ ତ କିଏ ଘାଁଟେ ଅଛେ କି ନେଇଁ ନ ଯେ ନେଇଁ ଦିଶେ; ଆର୍ ଚଢଲେ କି ତଲେ ତଲେ ପଉଁଚ୍ ଘାଁଟ୍ । ଯେନ୍ତା ଆଏର୍ କେ ଚଢି ଘାଁଟ୍ କେ ଦେଖି ଦେଲିଁ କି ମୋର୍ ସର୍ ଶୁଖି ଗଲା ବାଗିର୍ ଲାଗଲା । ବୁଆ ଗୋ କେଡେ ଟେ ବାଁଡ୍ ରେ ! ଆର ପରାର୍ ଇଥର ଯେନ୍ ମାଷ୍ଟର୍ ହେଇଛେ ପିଲା। ଆଗୋ ବାହାରେ କେନ୍ ଠାନେ ପଢୁଥିଲା କେଁ ସେ, ଏଭେ ମାଷ୍ଟର୍ ହେଲା କି ଗାଁ ନ ରହୁଛେ । ବନ୍ଧର୍ ଆର ଫାଲେ କିଏ କିଏ ମାନେ ଗାଧୁଥିଲେ ଭି ଆମର୍ ଫାଲେ ଆର୍ କିହେ ନାଇଁ । ସେ ଖାଲି ଗାଧିକରି ପାଏନ୍ ଭିତରୁ ବାହାର୍ ଲା ବେଲେ ତାର୍ ଝିଲ୍ ଝିଲ୍ ପତଲା ପଁର୍ରା ଗାମଛା ଭିତରୁ ସେଟା ଆଗକେ ପୁରା ହାତେ ଲମ୍ ଟିଙ୍ଗେଇ ହେଇଛେ । ପଏର୍ଛା ପତଲା ପଁର୍ରା ଗାମଛା ଟା କଣ୍ଡମ ପିନ୍ଧଲା ବାଗିର୍ ଫଟିକ୍ ଦିଶୁଛେ, ଯେନ୍ତା କି ସେ ପୁରା ନଙ୍ଗଲା ହେଇଛେ । ବୁଆଗୋ ଲୁକ୍କର୍ ଏଡକି ଏଡକି ବାଁଡ୍ ଥିସି ମୁଇଁ ତ କେଭେଁ ନାଇଁ ଦେଖି ଥେଇ ! ପଏର୍ଛା ମୋର୍ ହାତେ ଲମ୍ ହେବା । ବୁନ୍ଦ୍ ତଲେ ବାଲ୍ ଥିଲା କିନି ଜନା ନାଇଁ ପଡୁଥେଇ, ହେଲେ ଅଗିର୍ ସେ ଲାଲ୍ ଟା ଏନ୍ତା ମସ୍ତ୍ ଲୁଭ୍ ଲୁଭାନି ଦିଶୁଥେ ଯେ ଦେଖି ଦେଲିଁ କି ମୋର୍ ସେଁଟିର୍ ପାଏନ୍ ଗଦେଇ ହେଲା । ମୁଇଁ ଉପୁରେ ଥାଇ ମୋର୍ ଆଏଁଖ୍ ହଟୁ ନେଇଁ ଥିଲେ ବି ସେ ଯେ ମତେ ଦେଖୁଥିଲା କି ନି ଯେ କିଏ ଜାନେ । ମୋର୍ ଆଡକେ ଆଗ୍ କରି ପୁଛାପୁଛି ହେଇ ତାର୍ ସେ ବାଁଡ୍ କେ ଲାଏଟ୍ ହଲାଲା ବାଗିର୍ ହଲେଇ ଦଉଥେ । ସବୁଆଡେ ପୁଛାପୁଛି ହେଇ ହେନ୍ତା ମୋର୍ ଆଡେ ଆଗ୍ କରି ଆର ଗାମଛା ପାଲଟିବାର୍ ଆଗୋନୁ ସେ ପିନ୍ଧଲା ଗାମୁଛା କେ ଖୁଲି ତଲେ ପକେଇ ଦେଲା । ଇଏ ମାଆଁ ଗୋ….. ମାଆଁ ଗିହାର୍ ହେତେ ବଡ୍ ନଙ୍ଗଲା ବାଁଡ୍ ଦେଖି କରି ମୋର୍ ଦେହେମୁଡ୍ ନୁ ଝୁନି ହେଲା । ୱ।ଓ….. କାଏଁ ବାଁଡ୍ ଟେ ନେଇଁ ହେଇଛେ ରେ ବୁଆ ! ଗଲାଥର ସେ କଲେଜ ଗଲାବାଟେ ଦେଖି ଥିବାର୍ ଗଧର୍ ବାଁଡ୍ ଏଡେ । ସାଙ୍ଗ୍ ମାନେ ତ କହୁଥିଲେ, କାଏଁରେ ଘେ….. ଏଡକି ଟା ଗୁଟେ ହେଲେ ହାଏ ଲାଗତା ବଲି । ଖାଲି ସେ ଗଧର୍ ବାଁଡ୍ କବରା ଥେଇକରି ଅଗି ନ ଅଲଗା ଥିଲା ଆର୍ ଇତାର୍ ଅଗିର୍ ସେ ଠବୋଟା ତ ଫୁଟଲା ଗୁଭା ଗୁଲାପ୍ ଫୁଲ୍ ବାଗିର୍ ଲୁଭ୍ ଲୁଭାନି ଦିଶୁଛେ । ପୁରା ବୁନ୍ଦ୍ ତଲେ ବାଲ୍ ନେଇଁ ଥେଇ; ଟିକେ ଟିକେ ଛାଡିକରି ଜଙ୍ଘ୍ ତରା ତରା ତକ୍ କଲା ମିଶ୍ ମିଶ୍ କୁଁଚ୍ କୁଁଚିଆ ବାଲ୍ ଭୁଗେ ହେବା । ଏଡକି ବଡ୍ ବାଁଡ୍ ଥି ସେ ବାଲ୍ ଦୁରା ବି ମସ୍ତ୍ ଲାଗୁଥେ, ସଥେ ଯେନ୍ତା ଜଙ୍ଗଲ୍ ଭିତରୁ ବୁଢାସାଁପ୍ ଟେ ମୁଡ୍ ଟେଙ୍ଗେଇ କରି ଦେଖୁଛେ । ମୁଇଁ ଆର୍ ସହି ନେଇଁ ପାରୁଥେଇ । ଦେହେମୁଡ୍ ଝୁନି ହେଇକରି ଗୋଡହାତ୍ ଥରି ଉଠୁଥେ । ଦୁଧ୍ ମାନେ ସୁଗବୁଗେଇ କରି ସେଁଟିର୍ ପାଏନ୍ ଗଦେଇ ହଉଥେ । ମନ୍ ତ ଲାଗୁଥେ ଇ ବନ୍ଧ୍ ଘାଁଟେ ଏନ୍ତା ତାର୍ ଠାନୁ ଗିହେଇ ହେଇ ଦେତିଁ, ହେଲେ ମତେ ସେ ଚିହ୍ନି ଛେ କିନି ଯେ କିଏ ଜାନେ, ମୁଇଁ ତ ଆଗୋନୁ ତାର୍ ନ କଥା ପଦେ ଭି କେଭେ ନାଇଁ ହେଇ ।
ସେ ହେନ୍ତା ପାଲଟି ପୁଲଟାକରି ଉପର୍ କେ ଚଢଲା । ମତେ ଅଚାନକ୍ ସାମ୍ନେ ଦେଖି ଚମକିଲା ବାଗିର୍ କହେଲା, “ହେଁ…..ତୁଇ ସେ କେତେବେଲୁ? ମୁଇଁ ନେଇଁ ଦେଖବାର୍ ଆର୍ ହେଲୁଆ ହଉଛେଁ !” ମୋର୍ ଟୁଁଡେ ଆର୍ ତ କଥା ନାଇଁ ଥେଇ । ନଜର୍ ଟା ଖାଲି ତାର୍ ଟିଙ୍ଗାଲା ବାଁଡେ । ବୋଧେ ମତେ ଏନ୍ତା ଏକେସ୍ କଁଟି ତାର୍ ଟାକେ ଦେଖବାର୍ ସେ ଜାନି ପାଏଲା କେଁ ହେଲେ, ସେଟାକେ ତଲକେ ଜାଁକି କପଡା କେ ଅଏନ୍ କରି ପିନ୍ଧି ପିନ୍ଧି ପଲାଲା । ସେ ସିନା କିଛି ନାଇଁ ଜାନଲା ବାଗିର୍ ପଲାଲେ ହେଲେ ମୋର୍ ତନ୍ ମନ୍ ଯେ ତାର୍ ସେ ବାଁଡେ ଅଟକି ଯାଇଥେ । ସବୁବେଲେ ଆଁଖି ଝୁଲିଗଲା ବାଗିର୍ ଲାଗୁ ଥେ । ଗାଧଲା ସୁରେ ଛିନାଚକା ଦେଖି ମୁଇଁ ଭି ମୋର୍ ଦୁଧେ ସାବୁନ୍ ଲଗାଲା ଲଗାଲା ବାଗିର୍ କରି ଚିପି ହେଲିଁ, ପୁଦିର୍ ବାଲେ ଭି ସାବୁନ୍ ଲଗାଲା ଲଗାଲା ବାଗିର୍ କରି ସେ ପାଏନ୍ ଭିତରେ ଏକା ଆଙ୍ଗଠି କୁଚି କୁଚି ବାହାର୍ କରି ଦେଲିଁ । ସେ ଦିନ ରାତି ବି ମତେ ଆର୍ ଝୁମୁରା ନାଇଁ ଲାଗଲା ନ ।
ବୋଧେ ହେ ଦିନ ଶନିବାର୍ ଯେ ସ୍କୁଲ୍ ନୁ ଫିରିକରି ଦୁଇ ପହରେ ଗାଧି ଆଇଥିଲେ । ଆର୍ ଦଏବର୍ ସଂଯୁଗ୍ କେ ଆରଦିନ ତାକର୍ ପହ୍ଲା ମାରିଗଲୁଁ । ରଏବାର୍ ବଲି ସେ ବି ଖେତ୍ କେ ଯାଇଥାଆନ୍ । ହେନ୍ତା ଗାମଛା ଟେ ଗୁରେହି ହେଇ । ଆରି ଠିଆ ହେଇଥିଲା ବେଲେ ମୁଇଁ ଟେରଚେଇ ଟେରଚେଇ ତାକର୍ ସେଟାକେ ଦେଖୁଥେଁ । ଆଏଜ୍ ହେନ୍ତା ଟିଙ୍ଗେଇ କରି ନେଇଁ ଉଠେଇ ଥିଲେ ବି ଆଁଠୁ ତକ୍ ଗାମଛା କେ ଫୁଲେଇ ପକେଇ ଥେ । ବୋଧେ ମୋର୍ ଏନ୍ତା ଟେରଚେଇ ଟେରଚେଇ ତାକର୍ ହେନ୍ କେ ଦେଖବାର୍ ସେ ଜାନିଗଲେ । ଆର୍ ମତେ ବି ସେ ବଡ୍ ବଡ୍ ବେଲେ ଦେଖି ମୁଲ୍ ମୁଲ୍ ହଁସି ବସଲେ । ଧଙ୍ଗରା ହଁସଲା ବଏଲେ ତ ଫସଲା ଭାବି ମତେ ଭି ଉସତ୍ ଉସତ୍ ଲାଗୁ ଥେ । ହେଲେ କେନ୍ତା କରି ଯେ ତାକର୍ ନୁ ଗିହେଇ ହେମି ଭାବି ନେଇଁ ପାରୁଥେଇ ।
ପହେଲା ଆମେ ସକାଲୁ ନଅ ଦଶ୍ ବଜେ ତକ୍ ପହ୍ଲା ମାରସୁଁ ଫେର୍ ଘରକେ ଯାଇ ଗାଧି ପାଧି ଖାଇ ପିଇ କରି ରୁଇ ଆଏସୁଁ । ମୁଇଁ ଜାନୁଥେଁ, ସେ ବି ମତେ ଟିକେ ଟିକେ ଲାଇନ୍ ମାରୁଛନ୍ । ହେଲେ ଏନ୍ତା ଲାଇନ୍ ମରାମୁରି ଥି ଟାଇମ୍ ବରବାଦ୍ କଲେ ନେଇଁ ପୁସେ, ଯେତେ ଜଲଦି କାମ୍ ହେଇ ପାରବା ସେତେ କେନ ଭଲ୍ ହେବା ଭାବି ପହ୍ଲା ରୁଇ ଗଲାବେଲେ ମୁଇଁ ଜୁହ୍ନା ଗାଉନ୍ ଟେ ଖାଲି ଉପୁରେ ଗଲେଇ ହେଲିଁ । ଭିତରେ ବ୍ରା କି ସେମିଜ୍ କିଛି ନାଇଁ । ତଲେ ଖାଲି ଶାୟାଟେ । ଚଡିଫଡି ବି ନାଇଁ । ଦରପନେ ଦେଖଲିଁ, ଉପରର୍ ଜୁହ୍ନା ଝିଲ୍ ଝିଲି ଗାଉନ୍ ଥୁ ମୋର୍ ଥଲ୍ ଥଲାଲା ଫୁଲକା ଫୁଲକା ଦୁଧ୍ ମାନେ ଫତକି ପଡୁଛନ୍ । ଲୁହିଦେଲେ ଆଗକେ ପିଚକି ପଡି ବଡ୍ ଭାଗ ବାହାରି ଗଲା ବାଗିର୍ ଦିଶୁଛନ୍ । ଛି…. ରେ ମାଁ…! ଅଲଗା କିଏ ଦେଖଲେ କାଁ ବଲବା ଇଟା ? ଫେର୍ ଇଆଡେ ତ ଗିହେଇ ହେବାର୍ କେ ଦେହେମୁଡ୍ ସୁଗବୁଗେଇ ଯଉଛେ; ଗେନ୍ଧାଟେ ତ ଟୁକେଲ୍ ମାନକର୍ ମଝି ରହେମି, ଯିଏ ଯାଣା ଭାବୁଥିବା ଭାବୁଥାଉ । ଘରୁ ଗଲାବେଲେ ସେ ଅଁଟାଥି ଗୁରେହି ହେଲା ଗାମଛା ଛାତି ନ ପକେଇ ହେଇ ଯିମି ନ ।
ସତ୍ କେ ସତ୍ ସେ ପହ୍ଲା ପରସିଲା ସୁରେ ମୋର୍ ପାଶକେ ପାଶକେ ଆସି ଟେରଚେଇ ଟେରଚେଇ ଦେଖୁ ଥାଆନ୍ । ମୁଇଁ ଭି ତାହାକୁ ଘେ ଘେ ଦେଖି ଟିକେ ଟିକେ ହଁସି ଦଉଥେଁ । ଏନ୍ତା ବନେ ଘାଏ ରୁଇଲା ପରେ ସଭେ କହେଲେ ପହ୍ଲା ତ ଖଂଗି ଯିବା ବଲି । ଆର୍ ପହ୍ଲା ଖଂଗି ଗଲେ ମତେ ଏକା ପହ୍ଲା ମାରି ଯିବାର୍ କେ ପଠାସନ୍ କାଁ କରି ବଏଲେ ପଢା ଟୁକେଲ୍ ଇ ଥର ପହେଲା ହେଇ ପହ୍ଲା ରୁଇ ଆସୁଛେଁ ତ ଆର୍ ରୁଇବାର୍ ନୁ ମାର୍ବାର୍ ଟା ସହଜ୍ ଆଏ । ମତେ ପହ୍ଲା ମାରି ପଠାବାର୍ ଆଗୋନୁ, ସଭେ ସେ ମାଷ୍ଟର୍ କେ ପଠେଇ ଥାଆନ୍ ନ । ସକାଲେ ମାର୍ଲା ଘାରିକେ ଗଲେ ଯହ ବେଲ୍ ହେବା ବଲି ଟିକେ ପାଖେ ଥିବାର୍ ତାକର୍ ସେ ଖଲାନର୍ ପହ୍ଲା ମାରିଗଲୁଁ । ଖଲା ବଏଲେ ଚାରିଆଡେ ବାଏଡ୍ ବତା, ଗଛ୍ ଖୁଟ୍ ଝୁପୁଡୁ ଝାପୁଡୁ । ସେ ଭିତରୁ ପଛେ ବାହାର୍ କେ ଦିଶୁଥିସି ହେଲେ ବାହାରୁ ଭିତରକେ କିଛି ନାଇଁ ଦିଶେ । ସେ ତ ଆଗୋନୁ ଭିତରେ ପହ୍ଲା ମାରୁ ଥାଆନ୍, ମୁଇଁ ଗଲାବେଲେ ଭାବଲିଁ, ଲୋକ୍ ସତ୍ କହେସନ୍ ମନ୍ ଥିଲେ ବାଟ୍ ଆପେ ଆପେ ଫିଟତେଲ୍ ଯାଏସି । ମସ୍ତ୍ ଚାନ୍ସ୍ ତ ମିଲିଛେ, ଦେଖାଯଉ କାଣା ହଉଛେ ।
ସେ ଯେନ୍ ନ ପହ୍ଲା ମାରୁ ଥାଆନ୍ ମୁଇଁ ତାକର୍ ଠିକ୍ ସାମ୍ନାକେ ଗଲିଁ । ସେ ତ ହଗି ବସଲା ବାଗିର୍ ବସି ଥାଆନ୍, ଗାମଛା ଟେ ଗୁରେହି ହେଇ । ଆଗ୍ ଆଡୁ ପୁରା ଭଙ୍ଗ୍ ମେଲା, ସତେ ଯେନ୍ତା ସେ ଭି ଜାନି ଜାନି ମତେ ତାକର୍ ଟା ଦେଖଉ ଥାଆନ୍ । ହେଲେ ଇହାଦେ ତାକର୍ ସେ ଟନ୍ ଟନାଲା ବାଁଡ୍ ହେତକି ନେଇଁ ଟନ୍ ଟନଉଥେଇ ଖାଲି ହେନ୍ତା ଲମି ଆଇଥେ ଦୁହି ଜଙ୍ଘର୍ ମଝିନୁ ଆଁଠୁ ତରା ତକ୍ । ଛାଲ୍ ଟିକେ ଲୁଚାକୁଚା ହେଇ ସେ ଗୁଭ୍ ଗୁଭା ହେଇ ଫୁଟଲା ବାଗିର୍ ଅଗିର୍ ସେ ଲାଲ୍ ଠବୋ ବି ଝାଉଁଳି ପଡଲା ଫୁଲ୍ ବାଗିର୍ ଦିଶୁଥେ । ଦେଖି ଦେଲିଁ କି ମୋର୍ ଦେହେମୁଡ୍ ଫେର୍ ଥରେ ଝୁନି ହେଲା । ହେଲେ କିଛି କହି ନେଇଁ ପାରଲିଁ । ଆର୍ ତାକର୍ ଆଗ୍ ଆଡେ ମୁଇଁ ଭି ହେନ୍ତା ବସିକରି ପହ୍ଲା ମାରି ବସଲିଁ । ମୋର୍ ବଡ୍ ବଡ୍ ଦୁଧ୍ ମାନେ ଭି ଆଁଠୁ ଜାଁକି ହେଇ ଛାତିର୍ ଗାଉନ୍ ଉପୁରୁ ବାହାର୍ କେ ପିଚକି ପଡୁ ଥାଆନ୍ ଯେନ୍ ଟାକେ ସେ ଭି ଟିକେ ଟିକେ ଟେରଚେଇ ଟେରଚେଇ ଦେଖୁ ଥାଆନ୍ । ଆର୍ ମୁଇଁ ବି ଯଦି ତାକର୍ ବାଗିର୍ ମୋର୍ ଆଁଠୁ ତକ୍ ଶାୟାକେ ଚଢେଇ ଦେଇଥିତିଁ, ତାକର୍ ବାଁଡ୍ ଦିଶଲା ବାଗିର୍ ମୋର୍ ପୁଦିର୍ ବାଲ୍ ଭି ସେ ଦେଖି ପକାତେ । ରହ ଆଗୋ ଦୁଧ୍ ଦେଖି କରି କେନ୍ତା କେନ୍ତା କରୁଛନ୍ ଦେଖୁଁ ତ, ଇଥିରେ ଯଦି କିଛି ନାଇଁ ହେଇ ପାରଲା, ଆଁଠୁ ତକ୍ କାଣା ପୁରା ଜଙ୍ଘ୍ ତକ୍ ଟେକି ଫଟିକ୍ ସେ ଦେଖେଇ ଦେମି । ଯେନ୍ତା ମୁଇଁ ତାକର୍ ଆଗ୍ ଆଡେ ବସି ପହ୍ଲା ମାରି ବସଲିଁ କି ସେ ମୋର୍ ଛାତି କେ ଠଁଅଁକେଇ ଠଁଅଁକେଇ ପଢାପଢି ବାବଦ୍ ପଚରେଇ କରି କଥା ଆରମ୍ କଲେ । ଆର୍ ମୁଇଁ ବି ହେନ୍ତା ତାକର୍ ବାଁଡ୍ କେ ଠଁଅଁକେଇ ଠଁଅଁକେଇ ସବୁ କହେଲିଁ ।ଏନ୍ତା ଛନେ ବେଲ୍ ତକ୍ ପଢାପଢି ବାବଦ୍ କଥା ହଉନ୍ ହଉନ୍ ମୁଇଁ ଦେଖଲିଁ, ତାକର୍ ସେ ଶୁଇଥିଲା ବାଁଡ୍ ଧିରେ ଧିରେ କରି ଆଗ୍ କେ ଆଗ୍ କେ ଲମି ଲମି ଆସି ଚିକନ୍ ହେଇକରି ଫୁଲି ଉଠୁ ଥେ । ପହେଲା ଥର ଶୁଇଲା ବାଁଡ୍ ହେନ୍ତା କଲେ କଲେ କରି ଉଠବାର୍ ଦେଖି ମୋର୍ ସେଁଟିର୍ ପାଏନ୍ ନିଥିରି ପଡି ଦୁଧ୍ ମାନେ ସୁଗବୁଗେଇ ଯଉଥେ । ଯେନ୍ ଟାକେ ମୁଇଁ ଆଁଠୁ ଥି ଖୁତେଇ କରି ଦଲି ଦେଲା ବେଲେ ବାହାର୍ କେ ପିଚକି ପଡୁଥେ । ଆର୍ ସେ ଭେକା ଛାଡନୁ ଘେ ଘେ ଏକେସ୍ କଁଟି ଦେଖି ତାକର୍ ବାଁଡ୍ କେ ପଏର୍ଛା ଟିଙ୍ଗେଇ ଦଉ ଥାଆନ୍ । ଏନ୍ତା ଖାଲି ଦେଖାଦୁଖି ହେଇକରି ସୋଜ୍ କଥା ହଉନ୍ ହଉନ୍ ପାଏନ୍ ବର୍ଷି ବସଲା । ପହ୍ଲା ରୁଆ କବାରେ ତ ପାନି ଭିଜବାର୍ ଟା କମନ୍ ଆଏ । ଏନ୍ତା ପାଏନ୍ ବର୍ଷୁ ଥେ ଆର୍ ଆମେ ଭିଜି ଭିଜି ପହ୍ଲା ମାରୁଥାଉଁ । ମୋର୍ ଯେ ଜୁହ୍ନା ଝିଲ୍ ଝିଲ୍ ପତଲା ଗାଉନ୍, ଭିଜିକରି ଦୁଧ୍ ମାନେ ପୁରା ବାରି ହଉଥେ ଯେନ୍ ଟାକେ ସେ ଏତକର୍ ବନେ ଟିକେ ଟିକେ ଦେଖି ତାକର୍ ବାଁଡ୍ କେ ସ୍ପ୍ରିଂ ବାଗିର୍ ଟିଂ ଟିଂ କରି ବସଲେ । ମୋର୍ ଦେହେ ଭି ପାନି ଭିଜଲେ ଭି ଗରମ୍ ହେଇକରି ପୁରା ଝୁନି ହଉଥେ । ଛନେ ବେଲ୍ ତକ୍ ଏନ୍ତା ଭୁର୍ ଭୁରି ପାନି ଭିଜଲା ପରେ, ଫେର୍ ରଝୋ ରଝୋ ପାଏନ୍ ବର୍ଷି ବସଲା । ମୋର୍ ପତଲା ଗାଉନ୍ ଦିହେ ଲଟକି କରି ଦୁଧ୍ ମାନେ ପୁରା ଫଟିକ୍ ଦିଶିଗଲା, ଏନ୍ତା କି ସାମ୍ନାର୍ ଚିକନ୍ ଚିକନ୍ ଦୁଧ୍ ମୁଡି ମାନେ ଭି । ଯେନ୍ ଟାକେ ସେ ଇହାଦେ ଏକେସ୍ କଁଟି ଭୁକା ଶେର୍ ବାଗିର୍ ଦେଖୁ ଥାଆନ୍ । ତାକର୍ ଏନ୍ତା ଏକେସ୍ କଁଟି ମୋର୍ ଛାତିକେ ଦେଖବାର୍ ମତେ ଭଲ୍ ଲାଗୁଥିଲେ ବି ଫରମାଲିଟି ଲାଗି ଦୁହି ଦୁଧେ ଦୁହି ଆଁଠୁ ଖୁତେଇ କରି ଲୁକାଲା ଲୁକାଲା ବାଗିର୍ କରୁଥେଁ, ସେଥି ଲୁକୁଥେ କମ୍ ଉପର୍ ଆଡୁ ପିଚକି ପଡୁଥେ ଜ୍ୟାଦା । ଏନ୍ତା ବନେ ଛନେ ତକ୍ ମୋର୍ ଦୁଧ୍ ମାନକୁ ଦେଖଲା ପରେ ଟିକେ ଡରି ଡରି ଥୁକ୍ ଗିଲି ଗିଲି ପଚରାଲେ, “ତୋର୍ କିଏ କିଏ ବୟଫ୍ରେଣ୍ଡ ଅଛନ୍ କି ନି ବୋ ?” ମୁଇଁ ଆର୍ କାଣା କହେମି, ଲାଜେ ମୁଡ୍ କେ ଗାଡି ହଁସିଦେଲିଁ । ତେହେରୁ ସେ ଫେର୍ ଟିକେ ସାହାଁସ୍ କରି କହେଲେ, “ନାଇଁ କହେଲୁ ଯେ ?” ମୁଇଁ, ତାକର୍ ମୁହୁଁକେ ଟିକେ ଦେଖି ହଁସି କରି କହେଲିଁ, “ତମକୁ କେନ୍ତା ଲାଗୁଛେ, ଅଛନ୍ ବାଗିର୍ ଲାଗୁଛେ କି ନାଇଁ ନ ବାଗିର୍ ?”
ସେ- ମତେ ତ ନାଇଁ ନ ବାଗିର୍ ଲାଗୁଛେ ।
ମୁଇଁ- କେନ୍ତା କରି ଜାନଲ ନାଇଁ ନ ବଲି ?
ସେ- (ଫେର୍ ଟିକେ ଡରିଡରି ଥୁକ୍ ଗିଲିକରି) ତୋର୍ ଟା ମାନେ ହେଡେ ହେଡେ ହେଲା ପରେ ବି ପୁରା ଗୋଲ୍ ଗୋଲ୍ ଅଛେ ତେଲ୍ ତ……
ମୁଇଁ- (ତାକର୍ କଥାକେ ଠିକ୍ ବୁଝି ପାରୁଥିଲେ ବି, ନେଇଁ ବୁଝଲା ବାଗିର୍ ତାକର୍ ମୁହୁଁ କେ ଦେଖି) କାଣା ଗୋଲ୍ ଗୋଲ୍ ଅଛେ ତେଲ୍ ଯେ…..
ସେ-(ଫେର୍ ଟିକେ ଅଟକି ଅଟକି) ତୁଇ ଭିତରେ କିଛି ନାଇଁ ପିନ୍ଧୁ କେଁ ?
ମୁଇଁ- (ଲାଜେ ମୁଡ୍ ଗାଡି କରି ହଁସିଦେଲିଁ)
ସେ- କହ ନ…. କେଭେ ନାଇଁ ପିନ୍ଧୁ କି ଆଏଜ୍ ଖାଲି ନାଇଁ ପିନ୍ଧି…?
ମୁଇଁ- (ହେନ୍ତା ଲାଜେ ଲାଜେ ହେଇ, ଦୁହି ଆଁଠୁ ଥି ଦୁଧ୍ ମାନକୁ ଜାଁକି କରି) ନାଇଁ ପିନ୍ଧି ବଲି ଜନା ପଡୁଛେ ଭେଲ୍ ଯେ…..
ସେ-(ଏତକର୍ ପୁରା ସାହାଁସ୍ କରି) ଖାଲି ଜନା ପଡବାର୍ କଥା କହେସି, ଆଁଠୁ ଖସରେଇ କରି ଦେଖ୍ ତ, ଭିତରର୍ ଟା ତ ଭିତରର୍ ଟା ଉପୁରର୍ ଟା ଭି ଭିଜିକରି କିଛି ନାଇଁ ପିନ୍ଧଲା ବାଗିର୍ ତୋର୍ ହେ ବଢେ ବଢେ ଗୋଲ୍ ଗୋଲ୍ ଟା କେନ୍ତା ଫଟିକ୍ ଦିଶୁଛେ ଯେ…….
ମୁଇଁ-(ଲାଜେ ଫେର୍ ମୁଡକେ ଗାଡି ହଁସିଦେଲିଁ)
ସେ-(ଟିକେ ଅଟକି କରି) ବନେ ଜତନେ ଜତନେ ରଖିଛୁ ବାଗିର୍ ଲାଗୁଛେ ତ, ପୁରା ମସ୍ତ୍ ଗୋଲ୍ ଗୋଲ୍ ହେଇଛେ, କାହାକେ ହାତ୍ ଭି ମାରି ନେଇଁ ଦେବାର୍ କେଁ ହେଲେ….
ମୁଇଁ ଆର୍ କାଣା କହେତିଁ ? ଇଆଡେ ଯେ ତାକର୍ ଜଙ୍ଘ୍ ତରେ ସେ ଭଏଁସା ଡେଁଡୁ ବାଗିର୍ ଟିଂ ଟିଂଗାଲା ବାଁଡ୍ କେ ଦେଖି ମୋର୍ ଦିହେ ବି କରେଣ୍ଟ ଚଢି ଯଉଛେ । ଏତିକି ପାଏନ୍ ବର୍ଷା ଥି ଭିଜି ଭିଜି ବି ଭିତରେ ଭିତରେ ଜୁଏ ଜଲି ଗହଦି ଗଲା ବାଗିର୍ ଲାଗି ଯଉଛେ । ଛନେ ବେଲ୍ ତକ୍ ହେନ୍ତା ଦୁହି ଝନ ଚୁପଚାପ ରହି ପହ୍ଲା ମାରଲା ପରେ ସେ ଫେର୍ କହେଲେ, “ ଛାତିନୁ ଆଁଠୁ ଟିକେ ଖସରା ତ ବୋ ଦେଖମା, ତୋର୍ ହେ ଦୁହିଟା କେନ୍ତା ସୁନ୍ଦର୍ ଦିଶୁଛନ୍ ଯେ….” ଏତକର୍ ମୁଇଁ ବି ଆର୍ ସଂଭଲେଇ ନାଇଁ ପାରଲିଁ ନ, ତାକର୍ ସେ ଦୁହି ଜଙ୍ଘର୍ ମଝିର୍ ବାଁଡେ ପାଏନ୍ ଟିକେ ଝିଟି କହେଲିଁ, “ତମର୍ ହେ ଟା କେ ତ ଆଘୋ ସଂଭଲ, କେତେବେଲୁ ହେନ୍ତା ହଉଛେ ଯେ….” ଟଂ କଲା ତେହେରୁ ସେ ଉଠି ପଡଲେ । କାହ୍ଲିର୍ ବନ୍ଧ୍ ଘାଁଟେ ଯେନ୍ତା ଭିଜା ଗାମଛା ଥି ହାତେ ଲମୁ ଟେକି ହେଇଥିଲା ଇହାଦେ ବର୍ଷା ପାନି ଭିଜିକରି ହେନ୍ତା । ମୁଇଁ ବି ହେନ୍ତା ତାକର୍ ଟିଂଗାଲା ବାଁଡ୍ କେ ଦେଖି ଟିକେ ସରମି ପଡଲା ବାଗିର୍ କହେଲିଁ, “ମାଆ ଗୋ…. କେଡେ ଜାବର୍ ଟା ଗୁଟେ ରେ ମା !” ସେ ଭି ହେନ୍ତା ତାକର୍ ଗାମଛା କେ ଅଏନ୍ କରି ଗୁରେହି ହଉନ୍ ହଉନ୍ କହେଲେ, “ତୁଇ ବି ମୋର୍ ଟା କେ ଦେଖି ପକାଲୁ ବଲ୍…!” ମୁଇଁ ଭି ଏତକର୍ ଆର୍ ନେଇଁ ଡରଲିଁ କି ଲାଜେକୁଜେ ବି ନେଇଁ ହେଲିଁ ନ, ସିଧା ସିଧା ତାକର୍ ଆଁଖି ଆଁଏଁଖ୍ ମିଶେଇ କହେଲିଁ, “ହଏ, ମୁଇଁ ଦେଖି ପାଏଲିଁ କି କାଏଲ୍ ବନ୍ଧ୍ ଘାଁଟେ ସବୁ ଖୁଲିଖୁଲା କରି କିଏ ଦେଖାଲା ଯେ ସୋର୍ ନେଇଁ ଲାଗବାର୍…?” ସେ ସତେ କିଛି ନାଇଁ ଜାନଲା ବାଗିର୍ ଫେର୍ କହେଲେ, “ଓ ହୋ….. ତୁଇ ହେତେବେଲୁ ବନ୍ଧ୍ ଉପୁରେ ଠିଆ ହେଇଥିଲୁ ଭେଲ୍ ?”
ଠିକ୍ ଏତିକି ବେଲେ “କେତେ ପହ୍ଲା ମାରଲ ଯେ ଆନ ବୋ ମାଷ୍ଟ୍ରେ” ବଲି ପହ୍ଲା ରୁଆ ପାଟି ଡାକଲେ । ସେ “ରହ, ମୁଇଁ ପହ୍ଲା ଛାଡି ଆଏସିଁ” କହେଲେ ଆର୍ ପହ୍ଲା ନେଇକରି ପଲାଲେ । ମୁଇଁ ଯେ ଇଆଡେ କଥା ଟା ବନେ ବାଟ୍ କେ ଆଏଲା ନ ବଲି ଉସତ୍ ହଉଥେଁ ଯେନ୍ତା, ତାକର୍ ହେଡେ ବାଁଡ୍ ନୁ ଗିହେଇ ହେବାର୍ କେ ହିଟ୍ ହେଇ ଯଉଥେଁ ହେନ୍ତା । ଇଆଡେ ଯେ ବେଲ୍ ଧିରେ ଧିରେ ଢଲି ଯଉଛେ । ଏତିକି ଚାନ୍ସ୍ ପାଇକରି ଆଏଜ୍ ଯଦି କିଛି ନେଇଁ ହେଇ ପାରଲେ, ଆର୍ ନାଇଁ ହଏ ନ ବଲି ସେ ଯେନ୍ତା ଆଏଲେ କି ମତେ ଧରି ପକାବେ ହେନ୍ତା ଉପେ ଟେ କଲିଁ । ଇଥର ଶାୟାକେ ଭି ଆଁଠୁ ତକ୍ ଚଢେଇ ଦେଲିଁ ସେ ଯେନ୍ତା ଆଏଲେ କି ମୋର୍ ପୁଇତ୍ କେ ଭି ଦେଖି ପାରବେ । ଆଁଠୁ ମାନକେ ଭି ଫେରକା କରି ଦୁଧ୍ ମାନକେ ପୁରା ହେନ୍ତା ଛାଡ଼ି ଦେଲିଁ ଆର୍ କିଛି ନାଇଁ ଜାନଲା ବାଗିର୍ ପର୍କୋ ପର୍କୋ ପହ୍ଲା ଘିଚି ବସଲିଁ । ଦୁଧ୍ ମାନେ ତ ପୁରା ଲହଁସି ଲହଁସି ଛାତିଠାନୁ ହଲେଇ ପକଉ ଥାଆନ୍ । ତୁରତା ତୁରତି ସେ ପହ୍ଲା ଛାଡିକରି ଆସି ମୋର୍ ଏନ୍ତା ଅବତାର୍ ଦେଖି ଆଁ କରି ରହି ଯାଇ ଥାଆନ୍ । ତାହାକୁ ମତେ ଏନ୍ତା ଭେକା ବାଗିର୍ ଦେଖୁଥିବାର୍ ଦେଖି ମୁଇଁ ଫେର୍ ହେନ୍ତା କିଛି ନାଇଁ ଜାନଲା ବାଗିର୍ କହେଲିଁ, “କାଣା ଦେଖୁଛ, ଜଲଦି ଜଲଦି ପହ୍ଲା ମାର, ଅନ୍ଧାର୍ ହେବା ପଛେ ।“ ସେ ଏତକର୍ ତାକର୍ ସେ ଟିଂଗାଲା ବାଁଡ୍ କେ ଲୁକାବାର୍ ଲାଗି ଉପୁରେ ଯେନ୍ ଆର୍ ଗୁଟେ ଟାବଲ୍ ଗୁରେହି ହେଇଥିଲେ, ସେଟାକେ ଖୁଲି ସେ ପତଲା ଗାମଛା ଥି ତାକର୍ ଟାକେ ଫେର୍ ଟିଂଗେଇ ଦେଲେ ଆର୍ କହେଲେ, “ପହ୍ଲା ଆର୍ କାଣା ମାରମି ବୋ, ତୋର୍ ହେଟା ମାନକୁ ଦେଖି କରି ତ ଆର୍ ସହି ନେଇଁ ହେବାର୍ ନ ।“ ମୁଇଁ ତାକର୍ କଥା କେ ନାଇଁ ଶୁନଲା ବାଗିର୍ ଆର୍ ଟିକେ ଆଁଠୁ କେ ମେଲା କରି ଦୁଧ୍ ମାନକୁ ହଲେଇ ହଲେଇ ରିସୁ ପହ୍ଲା ମାରି ବସଲିଁ । ସେ ଏତକର୍ କଲେ କଲେ ପଏର୍ଛା ମୋର୍ ଆଗକେ ଆଏଲେ । ଆଘୋର୍ ବାଗିର୍ ତାକର୍ ବାଁଡ୍ କେ ହେନ୍ତା ମେଲାକରି ମୋର୍ ଆଗ୍ ଆଡେ ବସଲେ । ଇହେ ମାଆ ଗୋ ! ମାଁ ଗିହାର୍ ବାଁଡ୍ ତ ଟନ୍ ଟନେଇ କରି ଆର୍ ଭୟଙ୍କାର୍ ଦିଶୁଛେ । ଟେଙ୍ଗଟା ମୁଡ୍ ହଲାଲା ବାଗିର୍ ତାର୍ ସେ ଅଗିର୍ ଠବୋଟା ଲାଲ୍ ଜର୍ ଜର୍ ହେଇ ମୁଡ୍ ହଲଉଛେ । ମୋର୍ ସେଁଟି ପୁରା ସୁଗବୁଗେଇ ଗଲା, ଯେନ୍ତା ଜାଁକି ଦେତା କେଁ ଗା ଗୁହେର୍ କେ ମେତ୍ ବଲି । ମୁଇଁ ଦେଖୁଛେଁ ତାକର୍ ବାଁଡ୍ କେ, ସେ ଦେଖୁଛନ୍ ମୋର୍ ଥଲ୍ ଥଲଉଥିଲା ଦୁଧ୍ ମାନକେ, ଦୁହି ଆଁଠୁର୍ ମଝିନୁ ମେଲା ଦିଶୁଥିବାର୍ ମୋର୍ ପୁଇତ୍ କେ । ଛନେ ବେଲ୍ ତକ୍ କାହାରିର୍ ମୁହେଁ କଥା ନାଇଁ । ହିଟ୍ ହେଇକରି ନିଶ୍ୱାସ ପ୍ରଶ୍ବାସ୍ ଖାଲି ବଢି ଯାଇ କରି ଛାତିମାନେ ତଲ୍ ଉପର୍ ହଉଛେ । ଛନେ ବେଲ୍ ତକ୍ ସେ ହେନ୍ତା ମୋର୍ ସବୁକେ ଦେଖି କଲେ କଲେ କହେଲେ, “ତୁଇ ଚଡି ବି ନାଇଁ ପିନ୍ଧି ନା ?” ଇହାଦେ ମୁଇଁ ଫେର୍ ଟିକେ ଲାଜେ ହେଲା ବାଗିର୍ ତାକର୍ ମୁହୁଁକେ ଦେଖି ଖିଜଲେଇ ହେଲା ବାଗିର୍ କହେଲିଁ, “ହଁ, ତମେ ତ ନାହାଲେ ଚାଏର୍ ଖଁଡ୍ ପିନ୍ଧିଛ….!” ସେ ଏତକର୍ ସେ ପହ୍ଲା ଘାରିର୍ କାଦୋଗଦେ ଏକା ଆଁଠୁ ପାରିକରି ବସିଦେଲେ । ତାକର୍ ପିନ୍ଧଲା ଗାମଛା କେ ପଏର୍ଛା ଖୁଲି ତାକର୍ ମେରୁଖୁଟା ବାଗିର୍ ହାତେ ଲମର୍ ବାଁଡ୍ କେ ମୋର୍ ଆଗ୍ ଆଡେ ଟିଂଗେଇ କରି ମତେ ଦେଖେଇ ଦେଲେ । ମୁଇଁ ବି ତାକର୍ ହେନ୍ତା ଭୟଙ୍କାର୍ ବାଁଡ୍ କେ ଦେଖି ପହ୍ଲା ମରା ଛାଡି ଆଁ କରି ରହିଗଲିଁ ଛନେ ବେଲ୍ ତକ୍ । ତେହେରୁ ଟିକେ ଇଆଡ୍ ସିଆଡ୍ ଦେଖଲା ବାଗିର୍ କରି କହେଲିଁ, “କିଏ କିଏ ଆଏସନ୍ ରେ ବୁଆ, ଅଏନ୍ କରି ପିନ୍ଧଲେ ନେଇଁ ହେତା ।“ ଏତକର୍ ତାକର୍ ବାଁଡ୍ କେ ଆର୍ ଟିକେ ତଲ୍ ଉପର୍ ହଲେଇ ହଲେଇ କହେଲେ, “ମୁଇଁ ଅଏନ୍ କରି ପିନ୍ଧଲେ କି ନେଇଁ ପିନ୍ଧଲେ କାଁ କରବୁ, ତୋର୍ ଟା ତ ସବୁ ଗୁଟା ଗୁଟା ଦିଶୁଛେ ।“ ତାକର୍ କଥା ଶୁନି ମୁଇଁ ଟିକେ ହଁସିଦେଲିଁ । ଆରୁ ଆର୍ ଟିକେ ଟିକେ ମୋର୍ ଦୁଧ୍ ମାନକୁ ହଲେଇ ହଲେଇ ପହ୍ଲା ଘିଚି ବସଲିଁ କି ସେ କହେଲେ, “ଥେଇ ଦେ ନ ବୋ ପହ୍ଲା ମରା, ହେତକି ଥି ହେଇଯିବା । ଆନ୍ ତୋର୍ ଟା ବି ଟିକେ ଏନ୍ତା ଖୁଲିକରି ଦେଖା ନ ।“ ମୁଇଁ ତେହେରୁ ଭାଉ ମାରଲା ବାଗିର୍ କହେଲିଁ, “ହୁଁ….. କେଁ ହେଲା ଯେ….?” ସେ ଏତକର୍ ଆର୍ ଟିକେ ମୋର୍ ପାସ୍ କେ ଆସି ତାକର୍ ବାଁଡ୍ କେ ଆର୍ ଟିଂ ଲପ୍ ଲପ୍ ହଲେଇ ହଲେଇ କହେଲେ, “ମୋର୍ ଇଟା କେ ଦେଖି କାଣା ତତେ କିଛି ନାଇଁ ଲାଗବାର୍ ବୋ ?” ମୁଇଁ ସିନେ ଜାନୁଛେଁ କାଏଲ୍ ଠାନୁ ଦେଖି କରି ଭିତରେ ଭିତରେ କେନ୍ତା ହେଇ ଯଉଛେଁ ଯେ; ଫେର୍ ଭି ଟୁକେଲ୍ ପରକୁତି ତ, ଯେତେ ଯାହା ହେଲେ ବି ଏତେ ମାଡେ ରାଜି ନେଇଁ ହଅନ୍ । ହେତିର୍ ଲାଗି ମନର୍ କଥା ମନେ ଚାପି ବାହାନା ମାରି କହେଲିଁ, “କାଏଁ ଲାଗତା ଯେ ?” ସେ ହେନ୍ତା ସେ କାଦୋ ଥି ଆଁଠୁ ଘେଁସରେଇ ଘେଁସରେଇ ଆର୍ ଟିକେ ମୋର୍ ପାସ୍ କେ ଆସି ଫେର୍ କହେଲେ, “ତୁଇ ଠକୁଛୁ ବୋ, ମତେ ତ ତୋର୍ ଟା ଦେଖି ପୁରା କେନ୍ତା କେନ୍ତା ଲାଗି ଯଉଛେ…. ତତେ ବି ହେନ୍ତା ଲାଗୁଥିବା ।“ ମୁଇଁ ତେହେରୁ ପହ୍ଲା ମରା ଛାଡି ତାକର୍ ମୁହୁଁକେ ଘେ, ଫେର୍ ସେ ଟିଂ ଟିଂଗାଲା ବାଁଡ୍ କେ ଦେଖି କହେଲିଁ, “କେନ୍ତା ଲାଗି ଯଉଛେ ଯେ….?” ସେ ଇହାଦେ ପଏର୍ଛା ମୋର୍ ପାସ୍ କେ ଆସି କହେଲେ, “ତୋର୍ ହେଟା ମାନକୁ ଧରିକରି ଚୁମିଚାଟି ପକା ବାଗିର୍….!” ମନ୍ ତ ମୋର୍ କହୁଥେ, ମାଗିହା ହେତକି ଆର୍ କହୁଛେ କାଣା ? ଯା ଯାଣା କରବାର୍ କଥା କରି ପକାତା କିନି, ହେଲେ ଦେଖେଇ ହେବାର୍ କେ ଟୁଁଡୁ ବାହାରୁ ଥେ, “ହୁଁ…. ଶସ୍ତା ଟା ତ….!” ସେ- କେତେ ନେବୁ ହେଲେ କହ ?
ମୁଇଁ- ହଁ…. ବାଏଗନ୍ ପାତଲଘଁଟା ଆଏ ତ…. ବିକି ଆନିଛେ ?
ସେ- (ମୋର୍ ହାତକେ ଧରି ପକେଇ) ଆନ ସେ ଟିକେ ପ୍ଲିଜ୍….
ମୁଇଁ ହେଲେ ଆର୍ କେତେ କେ କଣ୍ଟ୍ରୋଲ କରତିଁ ? ଇଆଡ୍ ସିଆଡ୍ ଟିକେ ଦେଖଲା ବାଗିର୍ କହେଲିଁ, “କିଏ କିଏ ଆଏଲେ ଯେ ?” ସେ ତେହେରୁ ପୁରା ଏକ୍ସାଇଟେଡ୍ ହେଇ ମତେ ତାର୍ କୁଲେ ବସେଇ ଦୁହି ଦୁଧ୍ କେ ତାର୍ ଦୁହି ହାତେ ଧରି ଚିପି ଚିପି କହେଲା, “ଇନ୍ କେ ଆର୍ କିଏ ଆଏବା ବୋ ?”
ୱ।ଓ….. ପହେଲା ହେଇ ଧଙ୍ଗରା ପିଲାର୍ କୁଲେ ବସି ତାର୍ ନୁ ଦୁଧ୍ ଚିପେଇ ହେଇ ଭରକୋ କଲା ସେଁଟିର୍ ରସ୍ ବାହାରି ପଡଲା । ମୁଇଁ ବି ଏତକର୍ ତାକର୍ ବାଁଡ୍ କେ ଟିକେ ଚିପି ଦେଲିଁ ଆର୍ କହେଲିଁ, “ଯାହା କରୁଛ ଜଲଦି ଜଲଦି କର ବୁଆ, ହେ ପହ୍ଲା ରୁଆ ପାଟି ଯିବାର୍ ଆଗୋ ନୁ….” ସେ ତେହେରୁ ମୋର୍ ଅଁଟାଥି ଗୁରେହି ହେଇଥିବାର୍ ଗାମଛା ଖୁଲି ଶୁଖା ଭଁଟାକେ ଫିକି ଦେଲେ । ଗାଉନ୍ କେ ଉପର୍ କେ ଟେକି ଦୁଧ୍ ମାନକୁ ଦଲି ଦଲି ଚିପି ଦେଲେ । ଫେର୍ ମତେ ଆର୍ ଟିକେ ତାକର୍ ଦିହେଁ ଜାଁକି ଧରି ହେନ୍ତା ପଛ୍ ଆଡୁ ଦୁଧ୍ ମୁଡି ମାନକୁ ଚୁଚୁମି ଦେଲେ କି ମୋର୍ ଦେହେମୁଡ୍ ଏକଦମ୍ ଝୁନି ହେଲା । ମୁଇଁ ବି ତାକର୍ ବାଁଡ୍ କେ ମୁଠାକରି ଧରି ବନେକରି ଚିପି ଦେଲିଁ ନ ଆର୍ କହେଲିଁ, “ଜଲଦି ସାର, ହେମାନେ ରୁଇ ସାଏଲେ ନ କେଁ ହେଲେ, ପଲାବେ ଏତକର୍ ।“ ତେହେରୁ ସେ ମୋର୍ ଶାୟାକେ ଉପର୍ କେ ଟେକି ମତେ ବି ସେ କାଦୋଗଦେ ଆଁଠୁ ପାରି ଲୁହେଇ ଦେଲେ ଆର୍ ତାକର୍ ବାଁଡ୍ କେ ପଛ୍ ଆଡୁ ମୋର୍ ପୁଦି ଜାଁକି ଦେଲେ । ଆଘୋ ନୁ ମୁଇଁ ବାଏଗନ୍ ଜାଁକି ହେଇଥିଲିଁ ତ ଆର୍ ଇହାଦେ ହିଟ୍ ହେଇକରି ପାଏନ୍ ବାହାରି ବାହାରି ପିଚପିଚେଇ ଯାଇଛେ, ହେତିର୍ ଲାଗି ଭରସୋ କଲା ତାକର୍ ଟା ଢୁକି ଗଲା । ଆଃ ମା….. ଟିକେ ଚିଆଲେ ବି ଅସଲି ବାଁଡେ ଯେ ଏତିକି ସୁଖ୍ ପହେଲା ହେଇ ଜାନଲିଁ । ସେ ତେହେରୁ ମୋର୍ ଅଁଟା ଘିଚି ଘିଚି ତାକର୍ ବାଁଡ୍ କେ ମୋର୍ ସେଁଟି ଥୁ ବାହାର୍ ଭିତର୍ ବାହାର୍ ଭିତର୍ କଲେ ଯାହା ମତେ କେତନି କେତେ ଭଲ୍ ଲାଗୁଥେ ସତେ ଯେନ୍ତା ଶୁଖା ଭଁଟେ ଫଡ୍ ଫଡଉଥିଲା ଝୁରି ପଟେ କେ ନଦୀର୍ ପାଏନ୍ ଧାର୍ ମିଲି ଯାଇଛେ । ସେ ହେନ୍ତା କେତେବେଲେ ମୋର୍ ଅଁଟା ଘିଚି ଘିଚି ତ, ଫେର୍ କେତେବେଲେ ଦୁଧ୍ ଚିପି ଚିପି ସେ ସେ ଥି ସେ ସେ ଥି ଗିହେଲେ । ଫେର୍ କେତେବେଲେ ମତେ ଏକଦମ୍ ତାକର୍ କୁଲେ ବସେଇ ଦୁଧ୍ ମୁଡି ମାନକୁ ଚୁଚୁମି ଚୁଚୁମି ଗିହେଲେ । ୱ।ଓ….. ଇଟା କେ ତ କହେସନ୍ ସରଗ୍ ସୁଖ୍ ! ସତେ ଏ, ନିଜେ ନିଜେ ଯେତେ ଆଙ୍ଗଠି କୁଚଲେ କି ବାଏଗନ୍ କୁଚଲେ ହେଲେ ଏତେ ସୁଖ୍ ମିଲବା କେଁ ? ଯେନ୍ତା ଅସଲି ବାଁଡ୍ ନୁ ମିଲୁଛେ ଯେ…. । ଏନ୍ତା ପଛ୍ ଆଡୁ ବନେ ଘେ ଗିହାଲା ପରେ ତେହେରୁ ଆଗ୍ ଆଡୁ ତାକର୍ କୁଲେ ବସେଇ ଗିହେଲେ । ମୋର୍ ରସ୍ ରସାଲା ସେଁଟି ଥି ତାକର୍ ବାଁଡ୍ ବାହାର୍ ଭିତର୍ ବାହାର୍ ଭିତର୍ ହେଇ ହେଇ ଯେନ୍ତା ଖଚ୍ ଖଚ୍ କରୁ ଥେ, ପହ୍ଲା ଘାରିର୍ କାଦୋଗଦେ ସେ ଛୁପୁଲ୍ ଛୁପୁଲ୍ ପାଏନ୍ ଭି ହେନ୍ତା ଖବଲ୍ ଖାବଲ୍ ଶୁଭୁଥେ । ମୋର୍ ନଙ୍ଗଲି ଦୁଧ୍ ମାନକୁ ଇହାଦେ ସାମ୍ନାଥି ଦେଖି ସେ ଟୁଁଡେ ପୁରେଇ ଚୁସି ଚୁସି ଖୁବ୍ ଜୋରରେ ଗିହେଇ ଗିହେଇ କହେଲେ, “ୱ।ଓ…. କେଁ ଦୁଧ୍ ସାରେ ଧରିଛୁ ବୋ ମା ହାଁ…. ଏନ୍ତା ଚିପି ଚିପି ଚୁଚୁମି ଚୁଚୁମି ଗିହଉ ଥା ନ ବାଗିର୍ ଲାଗୁଛେ ।“ ମୁଇଁ ଭି ତାହାକୁ ଆଫିରି ଚିପରି ପକେଇ କହେଲିଁ, “ତମେ ହେଲେ କମ୍ ଟା ଗୁଟେ ଧରିଛ…?” ସେ ଆର୍ ଟିକେ ଝୁଲେଇ ଝୁଲେଇ ବାଁଡ୍ କେ ଜାଁକି କହେଲେ, “କେନ୍ତା, ଭଲ୍ ଲାଗୁଛେ ତ ?” ମୁଇଁ ତାକର୍ ନାକ୍ କେ ଟିକେ ଚାବି ଦେଲିଁ ଆର୍ କହେଲିଁ, “ଏକଦମ୍ ମସ୍ତ୍…. ବୁଆର୍ ଦିନେ ଏତିକି ମଜା ନେଇଁ ପାଇଥେଇ…” ସେ ବି ତେହେରୁ ମୋର୍ ଚଏଁଡ୍ କେ ଟିକେ ଚୁଚୁମି କରି ମୋର୍ ମୁହେଁ ତାକର୍ ଗରମ୍ ନିଶ୍ୱାସ ଛାଡି ଆର୍ ଟିକେ ରିସୁ ଖଚୋ ଖଚୋ ଗିହେଇ କହେଲେ, “ଆଗୋ କାହାରିର୍ ନୁ ନେଇଁ କରେଇ ହେଇଥେଇ ଭେଲ୍ ?” ମୁଇଁ- ତମକୁ କେନ୍ତା ଲାଗୁଛେ ?
ସେ- ତୋର୍ ସେଁଟି ତ ଯେତେ ଟାଇଟ୍ ଲାଗୁଛେ ଯେ ଇଟା ପହେଲା ଆଏ କେଁ ହେଲେ….
ମୁଇଁ-(ମୁଡ୍ ହଲେଇ କରି ହଁ କଲି)
ସେ- (ଏତକର୍ ସେ ତାକର୍ ଆଁଠୁ ଥି ଭରା ଦେଇ ହେନ୍ତା ଅଧା ଠିଆ ହେଲା ବାଗିର୍ ରହି ମତେ ଝୁଲେଇ ଝୁଲେଇ ତାକର୍ ବାଁଡ୍ କେ ପଏର୍ଛା ଜାଁକି ଜାଁକି ଗିହେଲେ) ମତେ ସେ କେନ୍ତା ପହେଲା ଦେଇ ଦେଲୁ ବଲୁଛେଁ…?
ମୁଇଁ- କେଭେ ଏନ୍ତା ଚାନ୍ସ୍ ନେଇଁ ମିଲି ଥେଇ, ଫେର୍ କାଏଲ୍ ଠାନୁ ତମର୍ ଇଟାକେ ଦେଖି ଆର୍ ସହି ନେଇଁ ହଉଥେଇ ନା….
ସେ ଯେ ଇହାଦେ ଆର୍ ଆର୍ ରିସୁ ଗିହେଇ ଗିହେଇ କହିଲେ, “ଓ ହୋ…. ଏନ୍ତା କଥା।“ ତାକର୍ ଏନ୍ତା ସ୍ପିଡ୍ ଗିହା ଥି ମୋର୍ ଦେହେମୁଡ୍ ପୁରା ଟାନି ହେଲା । ଫେର୍ ସେ ମୋର୍ ଦୁଧ୍ ମୁଡି ମାନକୁ ଚାବଲା ଚାବଲା ବାଗିର୍ ଆର୍ ରିସୁ ଗିହେଲେ କି ମୋର୍ ଭକ୍ ଭକ୍ ହେଇ ସବୁ ବାହାରି ପଡଲା । ୱ।ଓ…. ହାଏ….. କେତେ ମଜା ସତେ ଗିହେଇ ହେବାର୍ ଥି । ଦେହେମୁଡ୍ ପୁରା ଉସାସ୍ ଲାଗୁଛେ ଇହାଦେ । ହେଲେ ସେ ତ ମତେ ଛାଡବାର୍ ନାଁ ନେଇଁ ବୁଆ । ହା ଦେ ସେ ପହ୍ଲା ରୁଆ ବାଲେ ଯେ ବାହାରି ବାହାରି ଗଲେ ନ । ମୁଇଁ ଭି ତେହେରୁ ତାକର୍ କୁଲୁ ଜବରଦସ୍ତି ଉଠି ପଡଲିଁ । ମାଆ ଗୋ, ତାକର୍ ସେ ବାଁଡ୍ ଇହାଦେ ତ ଆର୍ ଭୟଙ୍କାର୍ ଦିଶୁଛେ ! ବୋଧେ ତାକର୍ ନେଇଁ ହେଇଥେଇ କେଁ ହେଲେ । ମୁଇଁ ହେଲେ କାଁ କରମି ? ଅନ୍ଧାର୍ ହେଇ ବସଲା ନ, ସବେ ପଲାଲା ପରେ ଇନୁ ଯିମି ଯେ ଲୋକ କାଁ ବଲବେ ? ସେଥିର୍ ଲାଗି କପଡାଲତା ସଲଖେଇ ପଲେଇ ଆଏମି ବଲୁଥିଲିଁ କି ଫେର୍ ଘାଏ ମୋର୍ ଶାୟାକେ ଟେକି ପଛ୍ ଆଡୁ ଜାଁକି ଦେଲେ । ମୁଇଁ ଛଟପଟେଇ ଛଟପଟେଇ କହେଲିଁ, “ଛାଡ, ସଭେ ହେଟା ଗଲେ ନ ପରେ, ମୁଇଁ ଏକଲା ଥିମି କେଁ ?” ସେ ତେହେରୁ ହେନ୍ତା ମତେ ଠାଡେ ଠାଡ୍ ଗିହେଇ ଗିହେଇ କହେଲେ, “ଆର୍ ମୁଇଁ ହେଲେ ଏନ୍ତା ତଡପଙ ଥିମି କେଁ କହ, ରହ ଟିକେ, ମୋର୍ ଟା ବି ଥରେ ହେଇ ଦେ ।“ ସେ ହେନ୍ତା ଗିହଉ ଥାଆନ୍, ଆର୍ ମୁଇଁ ଛାଡ ଛାଡ କହୁଥେଁ । ଫେର୍ ବନେ ଛନେତକ୍ ତାକର୍ ନେଇଁ ହେଲା ଆର୍ ହେନ୍ତା ନନ୍ ଷ୍ଟପ୍ ଗିହେଇ ଚାଲ୍ ଲେ କି ମୁଇଁ କହେଲିଁ, “ତମର୍ ମନ୍ ଯଦି ଆଏଜ୍ ନାଇଁ ବୁଝଲା ବଏଲେ କାଲକେ ଆମର୍ ଘରକେ ଯିବ ପଛେ, ଇହାଦେ ଛାଡିଦିଅ ।“ ସେ ତେହେରୁ ମତେ କିରିଆ କରାଲେ କାଲକେ ତମର୍ ଘରକେ ଗଲେ ଦେବୁ ତ ବଲି । ମୁଇଁ ବି ତ ପହେଲା ହେଇ ପାଇଛେଁ, ମନା କାଁ କରି କରତିଁ ? କିରିଆ ଖାଇ କହେଲିଁ, “କାଲକେ ତମର୍ ଲାଗି ପହ୍ଲା ନେଇଁ ରୁଇଯେଁ ହେଲା, ପଏର୍ଛା ନଙ୍ଗଲି କରି ଦିନ୍ ସାରା ଯାହା କରବ କରବ ହେଲା, ହେଲେ ଇହାଦେ ଛାଡିଦିଅ ପ୍ଲିଜ୍…! ତେହେରୁ ସେ ବନେ ରିସୁ ଟିକେ ଖଚୋ ଖଚୋ ଖଚୋ ଖଚୋ ଗିହେଇ ଯେନ୍ତା ବାଁଡ୍ ଘିଚିଛନ୍ କି ମୁଇଁ ନରଦି ନରଦି ପଲାଲିଁ ।