ମୋର୍ ନାଁ ଭାରତୀ । ମୋର୍ ଷ୍ଟୋରି ଟେ ଆପଣ୍ ମାନେ ଆଗରୁ ପଢିଥିବେ, ଡ୍ରେସ ଘିନିଦେବାର୍ ବାହାନା ଥି ମୋର୍ ଭେନେଇ କେନ୍ତା ମତେ କରି କରି ବେହୋସ୍ କରି ପକେଇଥିଲେ । ସେଦିନୁ ତ ମତେ ତାକର୍ ପାସକେ ଯିବାର୍ କେ ଭି ବଡା ଡର୍ ଲାଗି ଯଉଥେ । ହେଲେ କାଁ କରମା ? ବିଧିର୍ ବିଧାନ୍ କେ କିଏ ଆର୍ ଅଲଗା କରି ପାରିଛେ ? କି ମୁଇଁ ହେଲେ କାଏଁ ଜାନିଥିଲିଁ, ଯେନ୍ ମେରୁଖୁଟା ଏଡେ ବାଁଡ୍ ଦିନେ ମତେ ବେହୋସ୍ କରିଦେଇଥିଲା ବଲି ତାକର୍ ପାସକେ ଯିବାର୍ କେ ଭି ଡର୍ ଲାଗୁଥିଲା, ସେ ହାତେ ଲମ୍ବର ଥି ଫେର୍ ଘାଏ ହୁରସୁଲେଇ ହେମି ???
ଇ ଗଲା ଲକ୍ଷ୍ମୀପୂଜା ବେଲର୍ କଥା । ଆମର୍ ଗାଁର୍ ପାଖର୍ ଗାଁ ଥି ବଡା ଧୁମଧାମରେ ଯାତ୍ରା ହଉଥାଏ । ମୀନାବଜାର୍, ବଡ୍ ଝୁଲା, ଲେହେଁଟି ଦୁଲି, ସର୍କସ୍ କେତେ କାଣା । ଆମର୍ ପରାର୍ ଟୁକେଲ୍ ମାନେ ଦେଖି ଯାଉଥିଲେ । ସେମାନେ ତାକର୍ ତାକର୍ ବଏଫ୍ରେଣ୍ଡ୍ ମାନକର୍ ସାଙ୍ଗେ କେତେ ମଜା କେତେ ମସ୍ତି କଲେ ଘରକେ ଆସି ସଭେ କହନ୍ କାହାର୍ ବଏଫ୍ରେଣ୍ଡ୍ ଝୁଲା ବସାଲା ବେଲେ ଛାତିକେ ଚିପି ଚିପି କିସ୍ କଲା, କାହାର୍ ବଏଫ୍ରେଣ୍ଡ୍ ଅନ୍ଧରିଆ ଗଲି କେ ଘିଚି ନେଇ କିସ୍ କଲାମାଡେ ଚଡି ଭିତର୍ କେ ଭି ହାତ୍ ଢୁକେଇ କରି ଟାମିଡି ଆନଲା, ଏନ୍ତା କେତେ କଥା, ଯେନ୍ଟା ଶୁନିକରି ମୋର୍ ଭି ଚଡି ନୁ ଭିଜି ଯାଏ ।
ତହିଁ ଆର୍ କର୍ ଦିନ, ମୁଇଁ ଭି ଯିବାର୍ କେ କହେଲିଁ, ହେଲେ ଘରର୍ ଲୋକ୍ କେ ରାଜି କରଉନ୍ କରଉନ୍ ମତେ ଛାଡିକରି ସଭେ ପଲେଇଥିଲେ ନ । ଇଆଡେ ଯେ ମତେ କେତିନି କେତେ ରିଶ୍ମି ଲାଗି ଯଉଥେ ମୁଇଁ ଆରୁ କାହାର୍ ସାଙ୍ଗେ ଆର୍ ଯିମି ବଲି । ମୋର୍ ମା ଆଏଲା କି ମୁଇଁ କେତନି କେତେ ରିଶ୍ମି ହେଲି ଚାଲ୍ ମତେ ନେଇ ଛାଡ୍ ବଲି । ହେଲେ ମୋର୍ ମା ନେଇଁ ଯାଇକରି ମୋର୍ ଭେନେଇ ଘରକେ ମଟର୍ ସାଏକଲେ ଟିକେ ନେଇଛାଡ ବଲି କହେଲା । ତାକର୍ ସାଙ୍ଗେ ଯିବାର୍ କେ ଡରୁଥିଲେ ବି ସେନକେ ଗଲେ ତ ଆମର୍ ପରାର୍ ଟୁକେଲ୍ ମାନକର୍ ସାଙ୍ଗେ ରହେମି ବଲି ଗଲିଁ । ଗଲା ବେଲେ ବାଟେ ଭେନେଇ କେତେ କଥା ପଚରଉଥାନ୍ । କେନ୍ତା ହେଲା ଯେ ଏଭେ ମତେ ଦେଖଲେ ଡରସୁ । ପାଶ୍ କେ ନାଇଁ ଆସୁ ଆର୍ କେତେ କାଣା । ହେଲେ ସେ ଦିନର୍ କଥାକେ ସୋର୍ କରି କରି ମୋର୍ ଛାତି ଡରହର୍ ମାଡେ ଯେତକି ଧଡଧଡେଇ ଯଉଥେ ତାକର୍ ଦିହେ ମୋର୍ ଦେହେ ଜାକି ହେଇକରି ଧାଙ୍ଗିରୀ ମନ୍ ଟା ସେତକି ଧକଧକେଇ ପଡୁଥେ ଯାତରା ଦେଖାର୍ ମଜା ଟୁକେଲ୍ ମାନକର୍ କଥା ସୋର୍ କରି । ଯାତରାର୍ ଲାଗି ବାଟ ଯାକିର୍ କେତେ ଭିଡ୍ । ଫେର୍ ଭି ପୁହୁଁଚିଲୁଁ । ଭିଡ୍ ଯେ ଭିଡ୍ ଯେ କେତନି କେତେ । ମୁଇଁ କହେଲିଁ ଆମର୍ ପରାର୍ ଟୁକେଲ୍ ମାନକର୍ ସାଙ୍ଗେ ମତେ ଭେଟ୍ କରେଇ ଦିଅ, ଗଲା ବେଲେ ତାକର୍ ସାଙ୍ଗେ ଯିମି ନ । ମୋର୍ ଡର୍ ଆରୁ ତାକର୍ ନୁ ଏତେ ଦିନୁ ଦୁରିଆ ଦୁରିଆ ରହେବାର୍ ନୁ ବୋଧେ ସେ ଜାନି ଥିଲେ ନ ମୁଇଁ ଆରୁ ତାକର୍ ଫାନ୍ଦେ ନାଇଁ ପଡେ ନ ବଲି । ସେଥିର୍ ଲାଗି ହଉ ଚାଲ୍ ତାକର୍ ସାଙ୍ଗେ ତତେ ଭେଟେଇ ଦେଇକରି ମୁଇଁ ପଲାମି କହେଲେ । ସେ ଆଗେ ଆଗେ ମୁଶୁଡୁ ଥାନ୍ ଆର୍ ମୁଇଁ ପଛେ ପଛେ । ଭିଡ୍ ତ କେତନି କେତେ । ଭେଲ୍ ମୁଇଁ ପଛେ ରହି ଯିମି ଆର୍ ସେ ଭି ମତେ ଏକଲା ଛାଡି ଆଗକେ କେନକେ ପଲେଇଯିବେ ବଲି ତାକର୍ ହାତ୍ କେ ଧରି ପକାଲିଁ । ସେ ମୋର୍ ମୁହୁଁକେ ଟିକେ ଦେଖଲେ ଆରୁ ମୁଲ୍ କଲା ହଁସିଦେଲେ । ମୁଇଁ ଲାଜେ ମୁଡ୍ ଗାଡି ଦେଲିଁ ଆର୍ ସେ ମୋର୍ ହାତକେ ଘିଚି ଘିଚି ଭିଡ୍ ଭିତରେ ମୁଶୁଡି ଚାଲ୍ଲେ । କେତେବେଲେ କେନ୍ତା ଜହଟେ ଠେଲାପେଲା ହେଲେ ମୋର୍ ଛାତି ତାକର୍ ପିଠି ରଗଡି ହେଇ ମୋର୍ ଦିହି ଶିତେଇ ଯେ, ଆର୍ ସେ ଭି ମୋର୍ ହାତକେ ଆର୍ ଟିକେ ଚିପିକରି ତାକର୍ ପାଶକେ ଘିଚି ନିଅନ୍ । ମୋର୍ ଗୋଡ୍ ହାତ୍ ଲଝ୍ ଲଝ୍ ହଲିକରି ସଁ ସଁ ନିଃଶାସ୍ ବାହାରି ପଡେ । ଏନ୍ତା କରି ବଡା କଷ୍ଟେ ଠେଲିପେଲି କରି ଦୁଇ ଭଉଁର୍ ସେମାନକୁ ନୁରଲୁଁ, ଫେର୍ ଭି ନେଇଁ ପାଏଲୁଁ । ଇ ଭିତରେ ତାକର୍ ଦିହେ ମୋର୍ ଦେହେ ଲେଧେଇ ଘେଁସରେଇ ହେଇକରି ମତେ କେନ୍ତା କେନ୍ତା ଗୁଟେ ଲାଗି ଯଉଥେ । ଖାଲି ସେ ଟୁକେଲ୍ ମାନକର୍ ମଉଜ୍ ମସ୍ତି ଆଁଖି ଯେନ୍ତା ଝଲସି ଉଠୁଥେ । ସେ କହେଲେ,” ସେମାନକୁ ତ ନାଇଁ ଭେଟଲାଁ, କେନ୍ତା କରମା ? ଘର୍ କେ ପଲାମା କେଁ ?”
ମୁଇଁ – ଆଇଛୁଁ ତ ସେ ସେତକି, କାଁଏଁଜେ ପଲାମା ? ଆଏଜ୍ ତମର୍ ପାଲି, ତମେ ଆଏଜ୍ ମତେ ଯାତରା ଦଖାବ ଯେ…
ସେ – ଆର୍ ହେତେବେଲୁ ନାଇଁ କହେତୁ ନ…… କାଁ କରି ସୋଜ୍ ସୋଜ୍ ତିନ୍ ଭାଁଆଁର୍ କିନ୍ଦୁରୁଥିତାଁ ? ଚାଲ୍ ସେ କାଁ କାଁଣା ଦେଖବୁ ଯେ….
ମୁଇଁ – ଯାଁ ଯାଁଣା ଦେଖାବ ସବୁ ଦେଖମି….
ସେ – ହଏ ଜେ, କେନ୍ ନୁ ମୁଲ୍ କର୍ ବୁ ଯେ ତ କହ…
ମୁଇଁ – ପହେଲା ମୀନାବଜାର୍ ବୁଲମା, କାଁ କାଁଣା ଘିନି ଦଉଛ ଯେ ନାଇଁ ଦେଖମା… ତେହେରୁ ହେ ବଡ୍ ଝୁଲା…..
ସେ – ହଉ ଚାଲ୍…. ଯାହା ଦେଖୁଛୁ ଦେଖ୍ ଆରୁ ଯାହା ଘିନୁଛୁ ଘିନ୍…. ଏନ୍ତା କହି ମତେ ଫେର୍ ଘିଚ୍ ତେଲ୍ ନେଲେ । ଇଥର କେନ୍ତା ଯେ ସେ ମତେ ବହୁତ୍ କ୍ଲୋଜ୍ ଲାଗଲେ । ଆରୁ ଡର୍ ଭଏ ନେଇଁ ଲାଗଲା । ତାକର୍ ପାଶକେ ପାଶକେ ଯାଇକରି ତାକର୍ ଦିହେଁ ଲେଧେଇ ଘେଁସରେଇ ହ ବାଗିର୍ ଲାଗୁଥେ ଆରୁ ସେ ଭି ମୁଇଁ ଯାହା କହେଲେ ତାହା ଘିନି ଦେଇ ବଡ୍ ବଡ୍ ବେଲେ ମୋର୍ ଅଁଟାକେ… ପେଟ୍ କେ ଆର୍ କେତେବେଲେ କେନ୍ତା ଗିଜ୍ କେ ଭି ଟିକେ ଟିକେ ଚିପି ଦଉଥିଲେ ଆର୍ ମୋର୍ ଦିହେଁ ଯେନ୍ତା ଜୁଏ ଲେଛେଇଦେଲା ବାଗିର୍ ଲାଗି ଯଉଥିଲା । ମୁଇଁ ଲମ୍ବା ସ୍କଟ୍ ଆଉ ଛାତି ନେ ଚେନ୍ ଲାଗିଥିବାର୍ ଲେହେଙ୍ଗା ସାରେ ସେଟା ପହେଲା ହେଇ ନୂଆଁଟା ପିନ୍ଧି ଥେଁ । ବ୍ରା ଫ୍ରା ତ କେଭେ ନାଇଁ ପିନ୍ଧେ ଯେ ଘିନି ବି ନାଇଁ ଥାଇ, ଆଉ ସେମିଜ୍ ଭି ତ ମେଚ୍ ନାଇଁ ହୁଏ ସେଥିର୍ ଲାଗି ହେନ୍ତା ଗଲେଇ ହେଇଥେଁ ଖାଲି । ଭିତର୍ ଖୁଲା । ଚାଲୁଥିଲେ ଥଲ୍ ଥଲ୍ ହଲୁଥାଏ ଯେ, ଏତେ ଭିଡ୍ ଭିତରେ କିଏ ନିଘା କରୁଛେ । ଆର୍ ବୋଧହୁଏ ଭେନେଇର୍ ଭି ହେନିକେ ନିଘା ନାଇଁ କେଁ ହେଲେ, ମୁଇଁ ବ୍ରା କି ସେମିଜ୍ କିଛି ନାଇଁ ସୋଜ୍ ହେନ୍ତା ଗଲେଇ ହେଇଛେଁ ବଲି । ନାହେଲେ ହେଟାକେ ଭି ଚିଟକି ପକାତେ ନ । ସେ ଯାହା ହଉ ପହେଲା ପହେଲା ସେ ମୋର୍ ଅଁଟା ଗାଁଡ୍ କେ ଟାମିଡିଲା ବେଲେ କରେଣ୍ଟ୍ ଲାଗଲା ବାଗିର୍ ଲାଗଲେ ବି ଧିରେ ଧିରେ ଆଦତ୍ ପଡିଗଲା ଆର୍ ଭଲ୍ ଲାଗଲା ତାକର୍ ଛିଆ ଟମଡା । ଶାଳୀ ଭେନେଇର୍ ତ ସଁସାର୍ ଚାଲିଛେ । ଖାଲି ତାକର୍ ଟା ବଢେ ଟା ଆର୍ ମୁଇଁ ଥରେ ବେହୋସ୍ ହେଇପଡିଥିଲିଁ ବଲି ଡର୍ ଲାଗୁଥିଲା ଭେଲ୍ ଫେର୍ କାଣା ହେଇଯିବା ବଲି । ଯେ ଏତେ ଭିଡ୍ ଭିତରେ ହେଟାକେ ଆର୍ କେନ ନ ବାହାର୍ କରବେ । ଶୁନବାର୍ ଠାନୁ ଭେନେଇର୍ ସାଙ୍ଗେ ହେଲେ ଯାତରା ଦେଖାର୍ ମଜା ଟେ ନିଆ ଯାଉ । ଏନ୍ତା ଭାବିକରି ମୁଇଁ ଭି ତାକର୍ ସାଥ୍ ଦେଲିଁ ।
ଏନ୍ତା କରି କରି ଝୁଲା ବସିଗଲୁଁ । ମୋର୍ ଜୀବନେ ପହେଲା ହେଇକରି ଝୁଲା ଉପରକେ ଚଢଲିଁ । ଦୁଇ ଦୁଇ ଝନିଆଁ ୱ।ନ୍ ସାଇଡ୍ ସିଟ୍ । ଇଥିର୍ ଲାଗି ବୋ ହେମାନେ ମଜା ମାରୁଛନ୍ ଝୁଲା ଉପରେ । ଦେଖବାର୍ କେ କିହେ ନାଇଁ । ଫୁଲ୍ ମସ୍ତି । ଆମେ ବି ଦୁଇ ଜଣ ବସଲୁଁ । ଝୁଲା ଧୀରେ ଧୀରେ ଯେନ୍ତା ଉପର୍ କେ ଉପର୍ କେ ଗଲା କି ମୋର୍ ସର୍ ଶୁଖିଗଲା ବାଗିର୍ ଲାଗଲା । ପହେଲା ତ ଦୁଇ ଭଉଁର୍ ଧୀରେ ଧୀରେ ଚଲାଲା । ଫେର୍ ଭି ମୁଇଁ ଭେନେଇ କେ ଉଁଙ୍ଘାକରି ଧରି ପକେଇଥେଁ । ସେ ଭି ମତେ । ଟାମୁଡୁନ୍ ଟାମୁଡୁନ୍ ଜାନି ପାଏଲେ, ଭିତରେ ସେମିଜ୍ ବ୍ରା କିଛି ନାଇଁ, ମେଲା ଟା ଥଲ୍ ଥଲଉଛେ । ଏଖେ ପାରେକେ ଉପର୍ କେ ଟେକି ଦୁହି ହାତେ ମୋର୍ ଦୁହି ଦୁଧ୍ କେ ଧରୁନ୍ ଧରୁନ୍ ଝୁଲା ଉପରୁ ତଲକେ ଝାଁଏଁକଲା ଫିକିହେଲା ବାଗିର୍ ଲାଗଲା କି ମୁଇଁ ଡରିକରି ଏ ମାଁ ଗୋ….. କହି ତାକର୍ କୁଲେ ମୁଡ୍ ଗାଜୁନ୍ ଗାଜୁନ୍ ଭରକୋ କଲା ତାକର୍ ସେ ମେରୁଖୁଟା ବାଗିର୍ ଟା ମୋର୍ ସଁକ୍ କେ ମେତ୍ ଢୁକିଗଲା । ମୁଇଁ ତ କାଣାରେ ବୁଆ ବଲି ଖେକେଇ କରି ମୁଡ୍ ଟେକେଇକରି ଦେଖେଁ ତ ବାବୁଟା କେତେ ବେଲୁ ଚେନ୍ ମଲାକରି ତାକର୍ ଭଁଏଁସା ଡେଁଡୁକେ ଢିଲି ଦେଇଛନ୍ ଯେ ଛାତେ ଡେଙ୍ଗୁ ଲହଁସି ଉଠୁଛେ । ପହେଲା ଥର ଭି ତ ଚୁସିଥିଲିଁ ଯେ, ଇ ଭିଡ୍ ଭିତରେ କେତେବେଲୁ ଏନ୍ତା ଭଙ୍ଗା କରି ଦେଇଛନ୍ ଯେ କିଏ ଜାନେ ମା । ଏତକି ଭାବୁନ୍ ଭାବୁନ୍ ଝୁଲା ଟା ଫେର୍ ଘାଏ ତଲକେ ଝାଁଏଁକଲା ଫିକି ହଉନ୍ ହଉନ୍ ମୁଇଁ ଫେର୍ ଘାଏ ମୁଡ୍ କେ ଗାଡି ସେଟାକେ ଗବୋକଲା ପୁରେଇ ଦେଲିଁ । ସେ ଭି ଏଥର ମୋର୍ ଦୁହି ଦୁଧକେ ଚିପି ଚିପି ମୁଡକେ ଜାଁକି ଜାଁକି ତାକର୍ ଟା ମୋର୍ ଟୁଁଡେ ବାହାର୍ ଭିତର୍ ବାହାର୍ ଭିତର୍ କରାଲେ । ଏନ୍ତା ମୁଇଁ ମୁଡ୍ ଗାଡିକରି ତାକର୍ ଟା ଚୁସୁଥେଁ ଆରୁ ସେ ମୋର୍ ଦୁଧ୍ ଚିପି ଚିପି ସ୍କର୍ଟ୍ ଭିତରୁ ହାତ୍ ଢୁକେଇ କରି ମୋର୍ ସେଁଟିସୁଁଟାନୁ ଟାମିଡି ଆନଲେ । ମୋର୍ ଦିହି ଭିତରେ ତ ଖାଲି ହୋ ହୋ ହେଇ ଜୁଏ ଜଲୁଥେ । ପିଚ୍ ପିଚେଇ କରି ଚଡି ଭିଜି ଜଉଥେ । ଏତକି ବେଲେ ଝୁଲା ଥମିଗଲା ଆର୍ ଝନେ ଝନେ କରି ଉତରଉ ଥେ । ମୁଇଁ ଭି ଛାଟ୍ ପାଟ୍ ହେଇ ବସଲିଁ ଆଉ ଡ୍ରେସ୍ ପଟା ସଲଖାଲିଁ । ସେ ଫେର୍ ଘେ ମତେ ଚେପେଇକରି ଧଏଲେ ଆର୍ କହେଲେ, “ଯାତରା ଦେଖଲୁ ତ, କେନ୍ତା ହଉଛେ ଯେ !” ଲାଜେ ମୁଇଁ ମୁଡକେ ଗାଜି ଦେଲିଁ । ଆମର୍ ଉତିରିବାର୍ ପାଲି ଆସଲା କି ଭେନେଇ ସେ ପିଲାକେ କହେଲେ, “ଆମର୍ ଟା ଅନ୍ ଲିମିଟେଡ୍ କରିନିଅ, ପଛେ ହିସାବ୍ କରମା ।“ ମୁଇଁ କହେଲିଁ, “ବାପରେ, ଆର୍ କେତେ ବସଲେ ଜାକିର୍ ତମର୍ ମନ୍ ବୁଝବା ଯେ ?” ସେ ମୋର୍ ଗିଜ୍ କେ ଟିକେ ଚିପିକରି କହେଲେ, “ଦେଖୁଛୁ କିନି ରାନି, ଯାତରା କେନ୍ତା ଜମକୁଛେ, ଆର୍ ତୁଇ ଭି ତ କାହିଁ କେତେ ଦିନୁ ମୋର୍ ପାଶକେ ଆଇଛୁ । ଯାତରାର୍ ମଜାଟିକେ ନଉଁ ।“ ଝୁଲା ଉଠଲା ଉପରକେ ଝାଏଁ ଝାଏଁ ଝାଏଁ ଆରୁ ଆମର୍ ଟା ଭି ଇଆଡେ ଚାଲ୍ଲା ସାଏଁ ସାଏଁ ସାଏଁ…… ମୁଇଁ ଯେନ୍ତା ତାକର୍ ବାଁଡ୍ କେ ଗବୋ ଗବୋ ଚୁସୁଥେଁ ସେ ଭି ହେନ୍ତା ମୋର୍ ଦୁଧ୍ ଦୁଧା ଗାଁଡ୍ ଗୁଁଡା ଚିପିକରି ମୋର୍ ଜଲ୍ଲା ଜୁଏଥି ଆର୍ ଟିକେ ଟିକେ ଅଙ୍ଗାର୍ ରୁକ୍ ତେଲ୍ ଯାଉଥାନ୍ । ଇଆଡେ ଯେ ମୋର୍ ଚଡି ଲଟପଟେଇ ଗଲାନ । ଲାଗୁଥେ ଯେନ୍ତା ହେତା ହେତା ଇ ଝୁଲା ଉପରେ ସ୍କର୍ଟ୍ କେ ତଲକେ କରି ତାକର୍ ବାଁଡେ ବସି ଦେତିଁ । ଇ ସମିଆଁକେ ତାକର୍ ମଝିର୍ ଆଙ୍ଗଠି ମୋର୍ ସେଁଟି ଭତରେ ଭରିଦେଲେ । ଆଃ……. ମା……. ଗୋ….. ମୁଇଁ ଭି ଆର୍ ହିଟ୍ ହେଇକରି ତାକର୍ ବାଁଡ୍ କେ ଚାବିଦେଲିଁ । ସେ ମୋର୍ ପୁଇତ୍ ଭିତରେ ତାକର୍ ଆଙ୍ଗଠି ବାହାର୍ ଭିତର୍ ବାହାର୍ ଭିତର୍ କରୁଥାଆନ୍ ଆର୍ ମୁଇଁ ତାକର୍ ବାଁଡ୍ କେ ଚାବି ଚାବି ଗବୋ ଗବୋ ଚୁସୁଥେଁ । ଏନ୍ତା ଠିକ୍ ଭରଦଲ୍ ଚାଲିଛେ ବେଲେ ଝୁଲା ଫେର୍ ଅଟକି ଦେଲା । ମତେ ଯେ ଇଆଡେ ବାଏବିଛୋ ଲାଗି ବାଏରି ଜଖେଇ ବାଗିର୍ ଲାଗି ଯଉଥେ । ଫେର୍ ବେହୋସ୍ ହେଲେ ହଏଁ କି ସେଁଟି ଫାଡିହେଲେ ଫାଡି ହଉ ଥରେ ନେଇ କରେଇ ହେଲେ ଆର୍ ଭଲ୍ ନାଇଁ ଲାଗେ ନ ଭାବି ଭେନେଇ କେ ଚାଲ ନ ଉତିରମା କହେଲିଁ । ସେ କହେଲେ, “ କମ୍ ସେ କମ୍ ମୋର୍ ଟା ହଲେଇ ହୁଲା କରି ହେଲେ ବାହାର୍ କରି ଦେ ବୋ, ଏନ୍ତା ଟେଙ୍ଗେଇ କରି ଘରକେ ଗଲେ ତୋର୍ ନାନି କାଣା ଭାବ୍ ବା ?”
ମୁଇଁ – ଯେ ଇଠାନେ କେନ ନ ହେବା ? ଦେଖୁଛ ତ ଛନେକେ ଘଡେକେ ଇଟା ଅଟକଉଛନ୍, ଚାଲ କେନ୍ ଅନ୍ଧରିଆ ଛିନାଚକା ଠାନ୍ ଦେଖିଛ ହେଲେ… ଖୁଓ ଭେନେଇର୍ ଉସତ୍ ଦେଖେ କିଏ ? ଫେର୍ ଘାଏ ମତେ ଉଁଙ୍ଘା କରି ଧରି ମୋର୍ ଚଏଁଡ୍ କେ ଚୁଚୁମି ଦେଲେ ।
ଦୁହିଝନ ଉତିର୍ଲୁଁ କି ମତେ ପଟ୍ ପଟାତେଲ୍ ଘିଚ୍ ତେଲ୍ ନେଲେ । ପାଖେ ସି ଏଚ୍ ସି ସରକାରୀ ଡାକ୍ତରଖାନାର୍ ସରକାରୀ କ୍ବାର୍ଟର ମାନେ ଥାଏ । ଅନ୍ଧାର୍ ରେତ୍ । ରାତିର୍ ବେଲିଆ ଡାକ୍ତରଖାନା ବନ୍ଦ୍ । ନାଇଟ୍ ୱ।ଚର୍ ରାତି ଶୁଉଥିବା ଯେ, ଯାତରା ଦେଖବା କି ଇନ ଶୁଇବା । କଲେ କଲେ ହେଣ୍ଡିଲ୍ ଲକ୍ ଗ୍ରୀଲ୍ ଖୁଲିକରି ବାରଣ୍ଡା କେ ଗଲୁଁ । କୁହି କୁହି ଅନ୍ଧାର୍, ବାହାଁ କେ ବାହାଁ ନାଇଁ ଦିଶବାର୍ । ବାରଣ୍ଡାର୍ ଭଉଁରେ ବସବାର୍ ଲାଗି ସିମେଣ୍ଟର୍ ବେଞ୍ଚ୍ କରା ହେଇଛେ । ସେନକେ ପୁହୁଁଚିଲୁଁ କି ଭେନେଇ ଆର୍ ନାଇଁ ମାନଲେ ନ । ମତେ ହେନ୍ତା ପଛଆଡୁ ଭିଡିଧରି ମୋର୍ ଦୁଧ୍ ମାନକେ ଦୁହି ହାତେ ରଗଡି ଆନଲେ ଯେ ରଗଡି ଆନଲେ । ତାକର୍ ବାଁଡ୍ ତ ଖୁଟା ବାଗିର୍ ଟେକି ହେଇକରି ମୋର୍ ସ୍କର୍ଟ୍ କେ ଫଟେଇ ପକାବାର୍ ବେଲ୍ ନାଇଁ । ହେନ୍ତା ବଝା ପାଗଲ୍ ବାଗିର୍ ଦୁଧ୍ ମାନକୁ ରଗଡୁନ୍ ରଗଡୁନ୍ କେତେବେଲୁ ଛାତିର୍ ଚେନ୍ ଖୁଲିଗଲା ଜନା ନାଇଁ । ଟପ୍ କେ ଅଲଗେଇକରି ମୋର୍ ମେଲା ଦୁଧ୍ କେ ଅଟା ଚିଟକିଲା ଲେଖେଁ ଚିଟକି ଆନୁଥାଆନ୍ । ପଛଆଡୁ ଯେ ତାକର୍ ଖୁଟା ବାଗିର୍ ଟା ଶାବଲ୍ ଲେଖେ ମୋର୍ ଗାଁଡ୍ କେ ହୁଦି ପକଉଥାଏ । ମୋର୍ ବେଁକେ ପିଠି କିସ୍ କରି କରି ଦୁଧ୍ ମୁଡି ମାନକୁ ଘାଏ ଘାଏ ରଗଡିଦେଲେ ମୋର୍ ଦେହେ ମୁଡ୍ ନୁ ଶିର୍ ଶିରେଇ ଯାଏ । ହେନ୍ତା ଦୁଧ୍ ଚିପି ଚିପି କିସ୍ କରି କରି ଧୀରେ ଧୀରେ ତାକର୍ ହାତ୍ କେ ମୋର୍ ପେଟେ ସୁଆଁଲି ସୁଆଁଲି ସ୍କର୍ଟ୍ ଫାଡିକରି ଚଡି ଭିତରୁ ମୋର୍ ଲାଲୁଆ ପୁଇତ୍ କେ ଯେନ୍ତା ଟାମିଡି ଦେଲେ ମୋର୍ ଦେହେ ଏକଦମ୍ ଜଲିଗଲା । ଟପୋକଲା ତାକର୍ ବାଁଡ୍ କେ ଧରି ପକାଲିଁ । ମତେ କିନ୍ଦ୍ରେଇକରି ସେ ସିମେଣ୍ଟ୍ ବେଞ୍ଚ୍ ଉପୁରେ ବସେଇକରି ତାକର୍ ବାଁଡ୍ କେ ମୋର୍ ଟୁଁଡେ ଭରି ମୁଡ୍ ଜାଁକି ଜାଁକି ବାହାର୍ ଭିତର୍ ବାହାର୍ ଭିତର୍ କଲେ । ମାଆଁଗୋ ଏଡକି ଜାବର୍ ବାଁଡ୍ କେ ସେ ସେ ଥି ସେ ସେ ଥି ଥୁତନା ଥି ଜାଁକି ଦଉଥାଆନ୍ ଯେ, ମୋର୍ ଟୁଁଡ୍ ଫାଡି ହେଲା ବାଗିର୍ ଲାଗୁଥାଏ । ମୁଇଁ ଆର୍ ଦମ୍ ଧରି ନାଇଁ ପାର୍ଲିଁ । ଟୁଁଡୁ କାଢି ପକାଲିଁ ଆର୍ କହେଲିଁ, “ମାଆଁଗୋ ଏଡକି ଜାବର୍ ଟା ଗୁଟେକେ ସେ ସେ ଥି ଜାଁକି ଦେବ ଯେ, ମୁଇଁ ତ ଉକବୁକେଇ କରି ମରିଯିମି । ତେହିଁକେ ଘେଁଙ୍ଗଲ୍ ବିଛଲ୍ ବାଗିର୍ କେନ୍ତା ଲାଗି ଯଉଛେ….”
ସେ – ଭଲ୍ ଲାଗବା ଡାର୍ଲିଁ… ଧର୍ ନ… ତୁଇ ମସ୍ତ୍ ଚୁସୁଛୁ ଗା…… ଆର୍ ଘାଏ ଚୁସ୍……
ମୁଇଁ – ହଏ…… ତମେ ଘେ ମୋର୍ ଟା ଚାଟ ତ…… କେନ୍ତା ଭଲ୍ ଲାଗ୍ସି ଯେ ଦେଖ୍ମା…… ମୋର୍ କଥା ସରିଛେ କି ନାଇଁ, ମତେ ସେ ବେଞ୍ଚ୍ ଉପୁରେ ଜାଁକି କରି ସ୍କର୍ଟ୍ ସାଙ୍ଗେ ଚଡି ଘିଚିକରି ଫିକିଦେଲେ । ଦୁହି ଟାଙ୍ଗ୍ କେ ଉପର୍ କେ ଟେକେଇକରି ଦାମୁର୍ କେ ଯେନ୍ତା ଗାଏ ଜିଭ୍ ଲମେଇ ଲମେଇ ଚାଟ୍ସି ହେନ୍ତା ମୋର୍ ସେଁଟି କେ ଚାଟି ବସ୍ ଲେ । ଇସ୍……… ମୋର୍ ଗୁଡୁ ମୁଡ୍ ତ ଶିର୍ ଶିରେଇ ଗଲା । ସବୁଆଡେ ସୁଗବୁଗେଇ ସୁଗବୁଗେଇ ବାଏ ବିଛୋ ଲାଗିଗଲା । ଆଃ…… ଇଟା କାଣା…… ତାକର୍ କଁଅଁଲିଆ ଜିଭ୍ କେ ତ ମୋର୍ ସେଁଟି ଭିତରେ ବାହାର୍ ଭିତର୍ ବାହାର୍ ଭିତର୍ କଲେ ଉଇମା………. ମତେ ତ ଏକଦମ୍ ବାଏବିଛୋ ଲାଗିଗଲା । ମୁଇଁ ଆର୍ ସହି ନାଇଁ ପାର୍ଲିଁ । ସିଧା ଉଠିକରି ତାହାକୁ ଉଙ୍ଘାକରି ଧରି ପକାଲିଁ । ମୋର୍ ଦୁହି ଦୁଧ୍ ତାକର୍ ଛାତି ନ ଆରୁ ତାକର୍ ବାଁଡ୍ ମୋର୍ ପୁଇତ୍ ଉପୁରେ ଏକଦମ୍ ଜାଁକି ହେଲା । ସେ ଭି ଫଟାଫଟ୍ ତାକର୍ ପେଁଟ୍ ଖୁଲିକରି ତଲକେ ଗଦେଇକରି ସେନ୍ତା ଠାଡେଠାଡ୍ ତାକର୍ ବାଁଡ୍ କେ ମୋର୍ ପୁଦି ଢୁକାବାର୍ କେ କଲେ । ମୋର୍ ପୁଇତ୍ ନୁ ତ ନଦୀର୍ ଧାର୍ ଲେଖେଁ ରସ୍ ବୁହିକରି ପିଛିଲି ପଡୁଥେ । ଆଗର୍ କଥାକେ ସୋର୍ କରି କରି ମୁଇଁ କହେଲିଁ, “ରହ ବୁଆ, ତମେ କେଁ…. ଏଡକି ଟା ଗୁଟେକେ ଭରକୋ କଲା ଜାଁକିକରି ମତେ ବେହୋସ୍ କରିଦେସ । ତମେ ବସ, ମୁଇଁ ଧିରେ ଧିରେ ପଶାମି । ସେ ବେଞ୍ଚ୍ ଉପୁରେ କାଁଥିନୁ ଉଧେଇ ହେଇ ବାଁଡ୍ କେ ଟେକେଇକରି ବସ୍ ଲେ । ମୁଇଁ କଲେ କଲେ ଗୁଟେ ଗୋଡ୍ ତଲେ ଆର୍ ଗୁଟେ ଗୋଡ୍ ତାକର୍ ଜଙ୍ଘ୍ ଉପୁରେ ରଖିକରି ତାକର୍ ସେଟା କେ ମୋର୍ ସୁତ୍ ରେ ରଖି ଧୀରେ ଧୀରେ ଜାଁକି ହେଲିଁ । ହେତକି ରସ୍ ପିଚ୍ ପିଚେଇ କରି ଭି ମୋର୍ ସେଁଟି କେ ଏକଦମ୍ ଫାଡି ପକାଲା ବାଗିର୍ ଲାଗୁଥେ । ଯେନ୍ତା ତାର୍ ଟୁପି ଖଚ୍ କଲା ଢୁକିଗଲା, ପୁରା କନକନେଇ ଦନଦନେଇ ଗଲା ବାଗିର୍ ଲାଗଲା କି ଉଠି ପକାଲିଁ । ହେଲେ କାଁ କରମି ? ସେଟା ଯେତକି ନାଇଁ ଚିଅଉଥାଇ ସେଥି ଜାଁକି ଜାଁକି ହୁରସୁଲେଇ ହେବାର୍ କେ ମୋର୍ ତନ୍ ବଦନ୍ ନୁ ଆଏକୁଲି ବାଏକୁଲି ଲାଗି ଯଉଥେ । ସେଥିର୍ ଲାଗି ଫେର୍ ଘାଏ ଯେନ୍ତା ତାକର୍ ସେଟାକେ ମୋର୍ ସେଁଟିର୍ ମୁହେଁ ରଖିଛେଁ ସେ ମୋର୍ ଅଁଟାକେ ଧରି ଘପୋ କଲା ତଲକେ ଜାଁକି ଦେଲେ ଆର୍ ପୁରା ଅଧା ବାଁଡ୍ ଭସ୍ ଭସାତ୍ ମୋର୍ ପୁଇତ୍ ଫାଡି ଫାଡି ଢୁକିଗଲା । ମୁଇଁ ଟାଡିଟୁଡା ହେଇକରି ଠିଆହେଲା ବାଗିର୍ ନାଇଁ ହେଇଥିଲେ କିଏଜାନେ ଆଏଜ୍ ଭି ବିହୋସ୍ ହେଇଯାଇଥିତିଁ ଯେନ୍ତା ତତଲା ଶାବଲ୍ ଟେ ହୁରସୁଲି ହେଲା ବାଗିର୍ ଲାଗୁଥେ ଯେ । ଉଠିକରି କାଢି ପକାବାର୍ କେ କରୁନ୍ କରୁନ୍ ସେ ମତେ ଚିପି ଧରିକରି ମୋର୍ ଚଏଁଡ୍ କେ ଚକଲେଟ୍ ଚୁସଲା ବାଗିର୍ ଚୁସି ଚାଲ୍ଲେ । ତଥାପି ମୁଇଁ ଛଡେଇ ଛୁଡା ହଉଥାଏଁ । ହେଲେ ମରଦ ପିଲାର୍ ବନ୍ଧନ୍ ନୁ କାଣା ମୁକୁଲି ପାରତିଁ ? ସେନ୍ତା ଅଧା ବାଁଡ୍ କେ ଢୁକେଇ କରି ମୋର୍ ଚଏଁଡ୍ କେ ବନେ ଛନେ ତକ୍ ଚୁଚୁମିଲେ କି ମୋର୍ ଭି ହିଟ୍ ବଢିବସ୍ଲା । ଏତକର୍ ମୁଇଁ ଭି ତାହାକୁ ଉଙ୍ଘା କରି ଧରି ତାକର୍ ବାଁଡେ କଲେ କଲେ କରି ଉଠ୍ ବସ୍ ଉଠ୍ ବସ୍ ହେଇ ବସ୍ଲିଁ । ସେ ଭି ଏତକର୍ ମତେ ଛାଡି ମୋର୍ ପିଠ୍ ସୁଆଁଲି ସୁଆଁଲି ଗାଁଡ୍ ଚିପି ଚିପି ଦୁହି ଦୁଧ୍ କେ ଗୁଟେ ଗଟେ କରି ଟୁଁଡେ ପୁରେଇ କରି ଚୁଚୁମି ବସ୍ଲେ । ୱ।ଓ…… ଇହାଦେ ଆଏଲା ଗିହେଇ ହେବାର୍ ଅସଲ୍ ମଜା । ତାକର୍ ଲମ୍ବା ଆରୁ ମୁଟା ବାଁଡ୍ ମୋର୍ ସୁଗବୁଗଉଥିଲା ସେଁଟିଥି ଏନ୍ତା ହିସାବେ ରଗଡି ରଗଡି ବାହାର୍ ଭିତର୍ ବାହାର୍ ଭିତର୍ ହଉଥାଏ ଯେ, ସେ ସୁଖ୍ ଟାକେ ଇହାଦେ ଆର୍ କହି ନି ପାରେଁ । ମୁଇଁ ଖାଲି ଉପର୍ ମୁହୁଁ କରି ଉଠ୍ ବସ୍ ଉଠ୍ ବସ୍ ହଉଥାଏଁ ଆରୁ ସେ ମୋର୍ ଓଠ୍ ବେଁକ୍ ଛାତି ଦୁଧ୍ ସବୁଆଡେ ଚୁଚୁମି ଚୁଚୁମି ମତେ ଆର୍ ଆର୍ ହିଟ୍ କରୁଥାଆନ୍ । ଫେର୍ ଭି ତାକର୍ ହେଡେ ଜାବର୍ ବାଁଡ୍ ମୋର୍ ସେଁଟି ନୁ ପେଟ୍ ତକ୍ ଫଟେଇ ପକାଲା ବାଗିର୍ ଲାଗୁଥାଏ । ମୁଇଁ ଗୁଟା ମୁଟା ତାକର୍ ସେଟାକେ ଢୁକେଇ କରି ବସି ନାଇଁ ପାରୁଥାଇ । କେତେବେଲ୍ ତକ୍ ଆର୍ ହେନ୍ତା ଉଠ୍ ବସ୍ ହେଇ ପାର୍ତିଁ ? ଅଥା ଲାଗଲା କି ମୋର୍ ସଁ ସଁ ହେବାର୍ ଦେଖି ସେ ସେନ୍ତା ଏକା ମତେ ଠାଡେଠାଡ୍ ଉଚେଇ ଧଏଲେ ଆର୍ ନିଜେ ଭି ଠିଆ ହେଇଦେଲେ । ମାଆଁଗୋ ତାକର୍ ଟା ତ ଏକଦମ୍ ଛାତିଥି ଖୁତେଇ ହେଲା ବାଗିର୍ ଲାଗଲା । ସେନ୍ତା ଏକା ଠିଆଡେ ଠିଆଡେ ମତେ ଉଚେଇ ଉଚେଇ ତାକର୍ ବାଁଡେ କେଚରାତେଲ୍ ଗଲେ । ମୋର୍ ଆଏଁଖ୍ ମୁଡ୍ ଏକଦମ୍ ଅନ୍ଧାର୍ ଲାଗିଗଲା । କାନ୍ଦି ପକାଲିଁ କି ଫେର୍ ଉତୁରେଇ ଦେଲେ । ବେଞ୍ଚ୍ କେ ଧରିକରି ଲୁହେଇଦେଲେ ଆର୍ ପଛଆଡୁ ଅଁଟାକେ ଘିଚି ଘିଚି ଗିହାଲେ । ମାଆଁଗୋ ଇ ଗିହାନ୍ ବଲବାର୍ ଜିନିଷ୍ ତ ମଜା ଭି ଯେତକି ଆର୍ ସଜା ଭି ହେତକି । କାନ୍ଦି ପକଉଥାଏଁ, ଫେର୍ ଭି ହୁରସୁଲେଇ ହେବାର୍ କେ ଗିଜ୍ ଡେରି ଦେଇଥାଏଁ ।